Ławeczka Poetów w Tarnowie

Ławeczka ma formę kamiennego murku, wzniesionego na planie kwadratu, który otacza klomb z rosnącym w centrum drzewem. Całość przykryta jest gładką płytą z polerowanego kamienia, na której z trzech stron można dostrzec naturalnej wielkości postacie literatów, odlane w brązie. To właśnie te figury zostały wybrane w plebiscycie czytelników Biblioteki Publicznej, a należą do nich Zbigniew Herbert, Agnieszka Osiecka oraz Jan Brzechwa.

Obok każdej z postaci znajdują się metalowe skrzynki wypełnione tomikami ich poezji, które można wypożyczyć w pobliskiej pizzerii. Na sylwetkach autorów umieszczono fragmenty ich utworów, co czyni z ławeczki nie tylko miejsce wypoczynku, ale również literackiej refleksji.

Na sukni Osieckiej:
Będę czekać tu przez czterysta wiosen i sto długich zim, będę czekać tu, w mieście tym („Będę czekać” - tekst piosenki Steni Kozłowskiej)

i tylko taką mnie ścieżką poprowadź, gdzie śmieją się śmiechy w ciemności i gdzie muzyka gra, gdzie muzyka gra, muzyka („Wielka woda” - tekst piosenki Maryli Rodowicz).

Na kapeluszu Osieckiej umieszczono kolejne wersy: Choćbyś odszedł z miasta, będę czekać tu tak jak wierna gwiazda, będę czekać (fragment „Będę czekać”). Natomiast fragmenty wiersza Jana Brzechwy „Kaczka Dziwaczka” ukazują się na plecach jego figury, gdzie opisana jest historia tytułowej kaczki, która zamiast trzymać się rzeczki, postanawia poznawać świat wyruszając na piesze wycieczki.

W otoczeniu pomnika stoją również figurki, które dodają uroku i witają wszystkich gości – po stronie prawej znajduje się figurka kaczki, a po lewej żaba i żółw. Na figurze Zbigniewa Herberta ukazują się słowa jego wierszy, w tym fragment „Chciałbym opisać”, który mówi o pragnieniu uchwycenia emocji.

Chciałbym opisać najprostsze wzruszenie, radość lub smutek, ale nie tak jak robią to inni...

Całość projektu została ukończona przez tarnowskiego rzeźbiarza Jacka Kucabę, który nadał artystyczny wyraz temu przedsięwzięciu. Odsłonięciu ławeczki towarzyszył koncert prowadzony przez Magdę Umer, który wzbogacił tę ważną dla tarnowskiej kultury chwilę.