Ignacy Weinfeld

Weinfeld pochodził z rodziny mieszczańskiej i rozpoczął swoją edukację na Uniwersytecie Jagiellońskim, a także na renomowanych uczelniach w Getyndze, Erlangen oraz Wiedniu. To na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał tytuł doktora nauk prawnych. W okresie 1907–1918 był radcą Prokuratorii Skarbowej w Lwowie, co stanowiło ważny etap w jego prawniczej karierze.

W 1916 roku habilitował się z prawa skarbowego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, a jego wykłady na temat skarbowości przyciągały uwagę studentów oraz czytelników. W latach 1916-1939 współpracował z Uniwersytetem Lwowskim jako wykładowca.

W styczniu 1919 roku Weinfeld objął prowadzenie Wydziału Skarbowego Komisji Rządzącej dla Galicji, Śląska Cieszyńskiego, Orawy i Spisza, a następnie został komisarzem likwidacyjnym dla Małopolski. Jako podsekretarz stanu w resorcie skarbu od 1920 do 1922 roku, pełnił kluczową rolę w okresie powojennym. W szczególności w dniach 25-26 listopada 1920 roku był tymczasowym kierownikiem tego resortu w rządzie Wincentego Witosa.

Od 1922 do 1924 roku piastował stanowisko wicedyrektora Głównego Urzędu Statystycznego, a następnie przez dwa lata pełnił funkcję prezesa Izby Skarbowej we Lwowie. W 1926 roku Weinfeld osiedlił się w Warszawie, gdzie prowadził własną kancelarię adwokacką, świadcząc kompleksowe usługi prawne dla klientów.

Jego pasja do nauczania objawiała się również w długoletniej profesurze w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie, gdzie wykładał politykę skarbową, oraz jako docent na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Był autorem wielu istotnych publikacji związanych z tematyką skarbowości, które przyczyniły się do rozwoju tej dziedziny.

Ignacy Weinfeld zmarł 12 marca 1939 roku i został pochowany w grobowcu Kleinów na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie (pole 1A). Jego życie i osiągnięcia pozostają ważnym dziedzictwem w polskiej historii prawnej oraz naukowej.