Marian Wodziński, urodzony 8 maja 1911 roku w Tarnowie, to postać, która zapisała się w historii jako wybitny lekarz oraz członek ważnych organizacji humanitarnych.
Jego działalność w Czerwonym Krzyżu w 1943 roku, w kontekście badania zbrodni katyńskiej, ukazuje jego zaangażowanie w kwestie praw człowieka oraz poszukiwanie sprawiedliwości dla ofiar.
Wodziński zmarł 21 lipca 1986 roku w Liverpoolu, pozostawiając po sobie ślad w dziejach medycyny oraz historii Polski.
Życiorys
Marian Wodziński przyszedł na świat 8 maja 1911 roku w Tarnowie. Jego ojciec, Władysław Emilian (1878-1947), pełnił funkcję naczelnika I Kasy Skarbowej w Krakowie, natomiast matka, Rozalia z d. Rusinek (1882-1979), dbała o rodzinny dom. Wodziński miał także brata Stanisława. Rodzina nosiła herb Jastrzębiec, co podkreślało ich szlacheckie pochodzenie.
Po zakończeniu nauki w 1936 roku, Wodziński uzyskał dyplom na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Następnie podjął pracę na krakowskiej uczelni, gdzie asystował prof. Stanisławowi Ciechanowskiemu w zakładzie anatomii patologicznej. Jego praca w tej instytucji zaowocowała otrzymaniem doktoratu. Potem Wodziński przeszedł do zakładu medycyny sądowej, gdzie pracował pod kierownictwem prof. Jana Olbrychta.
W marcu 1940 roku dołączył do Związku Walki Zbrojnej, a od 1943 roku był członkiem Armii Krajowej. W kwietniu 1943 roku, w kontekście odkrycia przez Niemców grobów katyńskich, na wniosek Polskiego Czerwonego Krzyża, został wyznaczony jako biegły sądowy do komisji badającej miejsce zbrodni. Praca komisji miała miejsce w Katyniu i trwała pięć tygodni, w trakcie których Wodziński zdołał przygotować szczegółowy raport. Uczestnicząc w ekshumacji, zidentyfikował 2800 ciał, wśród nich zwłoki mjr. dr. Wiktora Kalicińskiego, lekarza, który był związany z marszałkiem Józefem Piłsudskim.
W marcu 1945 roku pojawiły się kłopoty, gdy został aresztowany wraz z dr Janem Roblem przez NKWD. W wyniku zdecydowanej interwencji Rektora UJ, prof. Tadeusza Lehra-Spławińskiego, oraz dziekana prof. J. Supniewskiego, zostali oni szybko zwolnieni z aresztu. W obawie o swoje życie, Wodziński postanowił się ukrywać. W lipcu 1945 roku Prokuratura Specjalnego Sądu Karnego w Krakowie wydała za nim list gończy, który ukazał się w Dzienniku Polskim.
W grudniu 1945 roku, dr Marian Wodziński potajemnie opuścił Polskę, osiedlając się w Liverpoolu, gdzie rozpoczął nowe życie, zakładając rodzinę i wykonując zawód lekarza. Miał syna i córkę, ale nigdy nie wrócił do swojej ojczyzny. Jego matka odwiedzała go w Anglii, a z bratem spotykał się w tajemnicy. W 1947 roku złożył relacje ze swojego udziału w komisji w archiwum Polskich Sił Zbrojnych w Londynie, które później były wielokrotnie publikowane w pismach zarówno w kraju, jak i za granicą. Ostatecznie zmarł w Liverpoolu 21 lipca 1986 roku, a urna z prochami znalazła swoje miejsce w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Starym w Tarnowie.
Przypisy
- Posiadł tajemnicę Katynia. dziennikzwiazkowy.com, 14.10.2011 r. [dostęp 12.07.2014 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Antoni Gryzina-Lasek | Mateusz Hołda | Marian Wowkonowicz | Adam Czyżewicz | Gustaw Piotrowski (młodszy) | Antoni Rosner | Stanisław Maziarski | Adam SzulisławskiOceń: Marian Wodziński