Gustaw Piotrowski (młodszy)

Był synem Gustawa Piotrowskiego (1833-1884), również związanym z nauką. Jego edukacja rozpoczęła się na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich 4 lipca 1887 roku. Po ukończeniu studiów pracował jako asystent w Zakładzie Fizjologii UJ pod kierunkiem Napoleona Cybulskiego. Jego chęć poszerzania wiedzy skłoniła go do studiowania fizyki u Zygmunta Wróblewskiego oraz chemii u Emiliana Czyrniańskiego w Krakowie, a także pod okiem Adolfa Liebena i Ernsta Ludwiga w Wiedniu.

Po półtora roku nauki w Berlinie, w zakładzie fizjologii Emila Du Bois-Reymonda, Gustaw habilitował się 8 maja 1889 roku w Krakowie. W czerwcu tegoż roku rozpoczął wykłady z fizjologii zwierząt domowych oraz fizjologii żywienia w Wyższej Szkole Rolniczej w Dublanach. Z kolei, od semestru letniego 1890/91, był docentem na Uniwersytecie we Lwowie. Dalsze kształcenie odbył dzięki stypendium fundacji Gałęzowskiego, studiując w Cambridge pod okiem Michaela Forstera, a w Paryżu u Nestora Gréhanta. Dodatkowo zgłębiał neurologię pod nadzorem Carla Westphala oraz Emanuela Mendla w Berlinie i Jeana-Martina Charcota w Paryżu.

Niestety, Gustaw Piotrowski zmagał się z nałogiem morfinowym, co prowadziło do jego tragicznym wyborom. Dwa razy podejmował próby samobójcze przez przedawkowanie tego narkotyku. Druga z takich prób doprowadziła do jego śmierci. Spoczywa na cmentarzu Rakowickim w grobowcu rodzinnym (pas 2). Jego życie, pomimo tragicznych okoliczności, pozostaje przykładem zaangażowania w rozwój nauki i medycyny w Polsce.