Franciszek Winkowski

Był prawnikiem i politykiem ludowym, który pełnił funkcję posła do austriackiej Rady Państwa. Jako syn organisty, jego wczesne życie w Tarnowie było ściśle związane z lokalną społecznością. Po ukończeniu szkoły powszechnej oraz gimnazjum w swoim rodzinnym mieście w 1875 roku, wykazał się dużym zapałem do nauki.

W latach 1875–1879 studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim, co stanowiło solidną podstawę dla jego przyszłej kariery. Po zakończeniu studiów przez kilka lat pracował jako nauczyciel w tarnowskich szkołach, a w 1882 roku założył Towarzystwo Oświaty Ludowej, które miało na celu wspieranie edukacji wśród ludności. W ciągu dwudziestu jeden lat swojego zaangażowania w oświatę, przyczynił się do wielu reform i postępów w zakresie dostępu do nauki dla najuboższych.

Po ukończeniu wydziału prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1884 roku oraz uzyskaniu tytułu doktora praw w 1885 roku, rozpoczął swoją karierę prawniczą jako kandydat adwokacki. Od 1890 roku prowadził własną kancelarię, a w 1895 roku otworzył poradnię prawną, która była skierowana głównie do rolników i rzemieślników. Jego praktyka prawnicza trwała aż do 1900 roku, kiedy to zdobył uprawnienia adwokackie.

Winkowski był aktywnym działaczem ruchu ludowego. Pisanie artykułów do tarnowskiej gazety „Pogoń”, a później „Przyjaciel Ludu”, pozwoliło mu na wyrażenie swoich poglądów na ważne sprawy społeczne. W swoich tekstach ostro krytykował wpływy kleru w galicyjskiej wsi, co szczególnie odnosiło się do biskupa tarnowskiego Ignacego Łobosa. W swojej karierze politycznej związany był z Stronnictwem Ludowym, a później Polskim Stronnictwem Ludowym, którego przewodniczącym był Jakub Bojko.

Jako poseł do austriackiej Rady Państwa IX kadencji, pełnił tę funkcję od 27 marca 1897 roku do 8 czerwca 1900 roku, reprezentując okręg wyborczy Tarnów-Brzesko-Bochnia-Dąbrowa-Mielec-Pilzno. Był członkiem Koła Polskiego w Wiedniu, gdzie jego działalność miała znaczący wpływ na politykę ludową w regionie. Ponadto, w 1899 roku był jednym z głównych inicjatorów opuszczenia Koła przez posłów ludowych, co świadczy o jego wpływie na decyzje w obrębie ruchu ludowego.

W ostatnich latach swojego życia walczył z poważnymi problemami zdrowotnymi, które ostatecznie doprowadziły do jego śmierci w 1903 roku w szpitalu w Podgórzu, nieopodal Krakowa.