Tadeusz Malawski

---

Życiorys

Urodziny Tadeusza Malawskiego miały miejsce 8 stycznia 1875 roku w Tarnowie. Był synem Alojzego, który był adwokatem i urzędnikiem, oraz Malwiny z domu Piątkowskiej. W jego rodzinie był również młodszy brat Zygmunt oraz siostra Maria.

W 1885 roku, Malawski rozpoczął edukację w C.K. Gimnazjum w Tarnowie, gdzie ukończył naukę w 1893 roku, zdobijając świadectwo dojrzałości. Następnie, w latach 1893-1898, studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a tytuł doktora praw uzyskał w 1899 r. W miarę rozwoju kariery, Tadeusz zaangażował się w tajny ruch narodowy na terenie Galicji. Po zakończeniu studiów odbył służbę wojskową w Wiedniu, gdzie pełnił rolę ochotnika w 4 Pułku Artylerii Dywizyjnej.

Po odbyciu praktyki sądowej, Malawski zdał egzaminy sędziowskie w Krakowie w 1900 roku. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się od pracy jako adiunkt w C.K. Sądzie Powiatowym w Dynowie, a od 1902 pełnił funkcję sędziego samoistnego. 29 lipca 1905 roku w Sanoku wziął ślub z Jadwigą Marią, córką Aitala Witoszyńskiego, burmistrza Sanoka. Po ślubie Malawski przeniósł się do Sanoka, gdzie zamieszkał z żoną w domu przy ulicy Jagiellońskiej 66.

Kariera zawodowa Tadeusza Malawskiego zmieniała się dynamicznie. W połowie 1909 roku został przeniesiony do Stanisławowa na stanowisko zastępcy prokuratora, które zajmował do roku 1910. Następnie, od 1911 roku, pracował jako zastępca pierwszego prokuratora w Sanoku, a w połowie 1916 roku został mianowany prokuratorem. Jego działalność odbywała się w czasie, gdy w Polsce miały miejsce zmiany polityczne i społeczne.

W 1913 roku Tadeusz Malawski był rozważany przez stronnictwo demokratów jako kandydat do Sejmu Krajowego. W trakcie I wojny światowej, powrócił do Sanoka po zakończeniu działań wojennych i 1 listopada 1918 roku, po przejęciu władz przez Polaków, stanął na czele głównego magazynu żywnościowego w mieście, a później zarządzał magazynem w dzielnicy Olchowce.

Na początku II Rzeczypospolitej Malawski znów musiał opuścić Sanok. W 1919 roku objął szefowanie Prokuratury Okręgowej w Kołomyi, a do 1921 działał jako prokurator apelacyjny we Lwowie. W 1921 roku rozpoczął pracę w Gnieźnie, gdzie zajął stanowisko podprokuratora. Od 1922 roku został sędzią w Sądzie Okręgowym w Sanoku i w 1927 roku został wybrany członkiem sądu przysięgłych.

W późniejszych latach, pełnił funkcję burmistrza Sanoka, zdobywając 42 głosy na 42 oddane. Był to ważny moment w jego karierze, ponieważ pełnił tę funkcję jako emerytowany radca sądowy. W 1931 roku, po rozwiązaniu rady, został kierownikiem Tymczasowego Zarządu związanego z połączeniem gminy Sanok i gminy Posada Olchowska.

Podczas jego kadencji miasto zmagało się z poważnym kryzysem gospodarczym. Malawski działał aktywnie na rzecz poprawy trudnej sytuacji mieszkańców, w tym organizując roboty interwencyjne oraz walcząc o przyłączenie gminy Posada Olchowska do Sanoka. W 1932 roku rozpoczęto działalność Polskiej Spółki dla Przemysłu Gumowego. Jego następca, Jan Rajchel, wspólnie z nim podpisał umowę pożyczkową, co przyczyniło się do gospodarczej poprawy miasta.

Tadeusz Malawski był również bardzo aktywny społecznie w różnych organizacjach. Od 1925 roku, był członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej w Sanoku oraz Podhalańskiej Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1929 roku współzałożył sanockie koło Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego oraz wchodził w skład Wydziału Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Sanockiej.

W dziedzinie bibliofilskiej, podobnie jak jego ojciec, Malawski pasjonował się zbieraniem pamiątek, pomagając w powstawaniu Muzeum Ziemi Sanockiej, dzisiejszego Muzeum Historycznego w Sanoku. Jego dom znajdował się w Sanoku przy ulicy Jagiellońskiej, w miejscu dziś zlokalizowanym w pobliżu restauracji „Karpacka”.

Tadeusz Malawski mieszkał w Sanoku aż do swojej śmierci, która miała miejsce 27 lutego 1944 roku. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku, gdzie spoczął również Aital Witoszyński.

Odznaczenia

Lista odznaczeń Tadeusza Malawskiego jest świadectwem jego zasług oraz długoletniej służby. Oto szczegóły:

• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (1938) – nadany przez Austro-Węgry,
• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych – przyznany przed 1918 rokiem,
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych – odznaczenie ustanowione przed 1912 rokiem.

---

Oceń: Tadeusz Malawski

---