Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie

Budowa kościoła trwała od 1948 do 1950 roku, a jego autorem jest architekt Adolf Szyszko-Bohusz. W 1950 roku, po pomyślnym zakończeniu prac budowlanych, kościół został uroczyście poświęcony. Już rok później, w 1951 roku, biskup tarnowski Jan Stepa dokonał erygowania parafii przy tej świątyni, co świadczy o jej znaczeniu dla lokalnej wspólnoty.

Architektura kościoła prezentuje charakterystyczny styl. Jest to budowla murowana, wzniesiona z cegły, o układzie trzynawowym. Prezbiterium kościoła kończy się trójbocznie, a po jego bokach znajdują się zakrystia oraz kaplica. Z przodu, od strony nawy, ulokowana jest wieża, której dolna część ma kształt czworokątny, a wyżej przechodzi w ośmiokąt. Całość wieży zwieńczona jest nadwieszaną izbicą drewnianą, nakrytą neobarokowym, baniastym dachem hełmowym.

Poza tym, ściany korpusu nawowego charakteryzują się półkoliście zamkniętymi arkadami przyściennymi, co dodaje budowli wyjątkowego wyglądu. Dodatkowo, dach kościoła jest dwuspadowy, pokryty dachówką ceramiczną i wyposażony w wieżyczkę na sygnaturkę.

Wnętrze świątyni zachwyca sklepieniami o konstrukcji żelbetowej – w korpusie nawowym są one uformowane w kształt gwiaździsty, podparte przez czworokątne filary umieszczone na przekątnej. Polichromia figur oraz ornamentów wnętrza, stworzona przez Łukasza Karwowskiego w 1966 roku, dodaje świątyni niezwykłego klimatu i duchowej głębi, co czyni ją miejscem szczególnym dla wiernych.