Ignace Gelb

Po ukończeniu nauki, Gelb wyjechał do Florencji, z zamiarem zapoznania się z bogactwem dzieł sztuki epoki Renesansu. Z czasem jego zainteresowania przeniosły się ku kulturze Bliskiego Wschodu, co doprowadziło go do rozpoczęcia studiów z zakresu orientalistki w Rzymie od 1926 roku. W wyniku ciężkiej pracy i zaangażowania, w 1929 roku uzyskał tytuł doktora filozofii na renomowanym uniwersytecie La Sapienza w Rzymie.

Po dotarciu do Stanów Zjednoczonych, Gelb podjął pracę w Instytucie Orientalistyki Uniwersytetu w Chicago. W 1947 roku objął stanowisko profesora asyrologii na tej uczelni, z którym był związany aż do przejścia na zasłużoną emeryturę w 1980 roku.

W trakcie swojej kariery Gelb był pionierem w wielu dziedzinach. To on wprowadził termin „gramatologia”, definiując w ten sposób studia nad systemami pisma. Jego badania nad hieroglifami hetyckimi stały się istotnym wkładem w tę dyscyplinę. W swoim przełomowym dziele z 1952 roku, zatytułowanym A Study of Writing, opisał teorię, według której rozwój pisma następuje w jednym kierunku – od logografii, przez sylabarię, do alfabetu.

W dziedzinie asyrologii Gelb poświęcił się także odkrywaniu tekstów w języku akadyjskim. Jego osiągnięcia zostały docenione w 1975 roku, kiedy to został wybrany na członka Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego (American Philosophical Society). Dodatkowo, w latach 1965-1966 pełnił funkcję prezesa Amerykańskiego Towarzystwa Orientalistycznego (American Oriental Society).