Władysław Kłosiński

---

Życiorys

Władysław Kłosiński, po ukończeniu czteroletniej szkoły podstawowej oraz szkoły realnej, kontynuował kształcenie w seminarium nauczycielskim w Krakowie, które zakończył w 1901 roku. W międzyczasie pracował w krakowskich szkołach podstawowych, a równocześnie rozwijał swoją pasję muzyczną w Krakowskim Konserwatorium Muzycznym, gdzie uczył się gry na skrzypcach i śpiewu w latach 1898-1904. Ukończył konserwatorium z wysokimi ocenami.

W 1906 roku, uzyskał w Pradze państwowy egzamin, dający mu uprawnienia do nauczania muzyki. W 1912 roku, jako ekstern, zdał maturę gimnazjalną przed komisją IV Gimnazjum Humanistycznego w Krakowie. Tego samego roku związał się z Uniwersytetem Jagiellońskim, gdzie rozpoczął studia pedagogiczne, jednak w latach 1914-1915 przerwał naukę, zapisując się do Uniwersytetu Karola w Pradze. Tam uczestniczył w wykładach z zakresu pedagogiki, psychologii oraz muzykologii.

W niedługim czasie Kłosiński objął stanowisko profesora w prywatnym koedukacyjnym gimnazjum w Zakopanem. Po powrocie do Krakowa, w 1917 roku uzyskał absolutorium na Uniwersytecie Jagiellońskim. W okresie od 1912 do 1918 roku doskonalił swoje umiejętności w grze na skrzypcach w Wiedniu i Pradze, co zaowocowało zatrudnieniem w Krakowskim Konserwatorium Muzycznym jako profesor.

W 1919 roku, decyzją Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Kłosiński został skierowany do Zamościa, gdzie współtworzył seminarium nauczycielskie, w którym nauczał pedagogiki, metodyki nauczania, gry na skrzypcach oraz prowadził lekcje pokazowe. W 1921 roku objął posadę profesora w Szkole Ćwiczeń przy Państwowym Męskim Seminarium Nauczycielskim im. Grzegorza Piramowicza w Krakowie.

Po likwidacji seminarium w 1936 roku, kontynuował pracę w Szkole Ćwiczeń przy nowo powstałym Pedagogium, gdzie również zajmował się metodyką nauczania. W 1939 roku, po zamknięciu szkolnictwa wyższego przez władze okupacyjne, Kłosiński podjął pracę w Szkole Podstawowej im. Karola Chodkiewicza na krakowskich Grzegórzkach, angażując się również w tajne nauczanie. W 1940 roku opatentował przyrząd do nauki rachunków.

W 1943 roku przeszedł na emeryturę, jednak po wojnie kontynuował nauczanie w Liceum Pedagogicznym w Krakowie. Zmarł 22 maja 1952 roku w Szpitalu Bonifratrów na sepsę, będącą skutkiem złamania nogi po upadku z konia trzy lata wcześniej. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Jego życie oraz działalność edukacyjna doczekały się uznania. W 2024 roku, uchwałą Rady Miasta Krakowa, jego imię nadano ulicy łączącej ul. płk. Francesco Nullo z ul. Cystersów.

Kłosiński pozostawił po sobie rodzinę: żonę Wandę, która również była nauczycielką oraz dzieci: córkę Zofię i synów Bronisława oraz Zbigniewa.

Poglądy pedagogiczne

W refleksjach dotyczących roli nauczyciela, Władysław Kłosiński kładł ogromny nacisk na wartości osobiste, które powinny charakteryzować osoby w tej profesji. Jego zdaniem, dzieci mają wrodzoną zdolność do postrzegania prawdziwych cnót i nie będą chętne do przyjmowania nauk ani wychowania od nauczycieli, którzy nie reprezentują głoszonych przez siebie zasad.

Kłosiński podkreślał, że pedagog nie powinien pozostawać bierny, oczekując na pytania ze strony uczniów. Uważał, że to nauczyciel musi inicjować rozmowę i wykazywać aktywność, aby skutecznie prowadzić proces edukacyjny.

„Nauczyciel Polak ma pamiętać o tem, że im więcej nasz Naród będzie miał inteligentnych, świadomych celu, gorliwych, pracowitych nauczycieli – wychowawców, takich artystów, twórców, rzeźbiarzy duszy dziecka, tem pewniej będzie Naród wywiedziony z ciemnoty i upadku, a tem samem będzie mieć zapewnioną szczęśliwą przyszłość”.

W jego wizji nauczyciel pełnił rolę nie tylko edukatora, ale także mentora i przewodnika, który ma kluczowe znaczenie dla przyszłości narodu. Dzięki zaangażowaniu i profesjonalizmowi nauczycieli, możliwe jest przełamanie barier w edukacji i zapewnienie młodemu pokoleniu lepszych perspektyw rozwoju.

Wybrane publikacje

Władysław Kłosiński był autorem wielu znaczących publikacji, które wpłynęły na rozwój edukacji muzycznej oraz pedagogiki w Polsce. Poniżej przedstawiamy przegląd wybranych prac jego autorstwa:

• Teorya muzyki poglądowo przedstawiona, Kraków 1910 (nakładem autora),
• I rok nauki szkolnej: przewodnik metodyczny dla nauczycieli dostosowany do postulatów nowoczesnej pedagogiki oraz wprowadzający nową metodę dźwiękową w nauce czytania, Warszawa 1919,
• Elementarz i rachunki dla klasy pierwszej, Kraków 1922,
• Pierwszy rok nauki szkolnej: przewodnik metodyczny, Warszawa 1929,
• Drugi rok nauki szkolnej: przewodnik metodyczny dla nauczycieli dostosowany do postulatów nowoczesnej pedagogiki, Kraków 1933,
• Rachunki dla klasy pierwszej szkoły powszechnej, Kraków 1935,
• Elementarz dla klasy pierwszej, Kraków 1936,
• Elementarz w obrazkach, Kraków 1946 (współautorka Cecylia Stryjeńska-Taranczewska),
• Moje abecadło, Kraków 1946 (praca zbiorowa).

---

Oceń: Władysław Kłosiński

---