Andrzej Augustyński

---

Życiorys

Andrzej Augustyński jest postacią o niezwykle bogatej historii. W latach 1970–1978 uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 10 im. Romana Sybiraka Sanguszki, zlokalizowanej w Tarnowie-Klikowej. W trakcie nauki, od 1974 do 1978 roku, zdobywał pierwsze umiejętności w zakresie języka angielskiego, korzystając z oferty miejscowego Pałacu Młodzieży. Jego działalność społeczna obejmowała również rolę ministranta i lektora w kościele parafialnym Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.

Od roku 1978 do 1982 był uczniem I. Liceum Ogólnokształcącego im. K. Brodzińskiego, gdzie zaangażował się w redagowanie gazetki szkolnej noszącej nazwę „Skryba”. W tamtym okresie jego pasja do literatury ujawniła się również poprzez kolportaż tomików wierszy Czesława Miłosza, które były rozprowadzane przy użyciu powielacza. Jego zainteresowania obejmowały także fizykę kwantową. W roku 1982 uzyskał świadectwo dojrzałości z wyróżnieniem i związał swoje życie z Zgromadzeniem Misji w Krakowie, gdzie rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy znajdującym się na Stradomiu w Krakowie, który działał w ramach Papieskiej Akademii Teologicznej.

Podczas edukacji, Augustyński miał okazję korzystać z nauk ks. prof. Józefa Tischnera i angażował się w organizowanie zajęć dla dzieci w domach dziecka, takich jak ten przy ul. Piekarskiej. Jego działalność publicystyczna obejmowała publikacje w periodyku studenckim „Meteor” oraz współtworzenie Przeglądu Piosenki Religijnej „Vincentiana”, a także bycie animatorem oaz Ruchu Światło-Życie. W międzyczasie zetknął się z Robertem Sokolowskim, amerykańskim księdzem oraz filozofem, który znacząco wpłynął na jego zainteresowania fenomenologią.

W czerwcu 1983 roku w Krakowie, Augustyński spotkał dwóch maltańskich duchownych, Joseph’a Carabotta oraz Joseph’a Camilleri. Malta miała stać się kolejnym ważnym miejscem w jego życiu, gdyż w 1986 roku spędził tam swoją pierwszą podróż, a z czasem nazwał ją swoją „drugą ojczyzną”. Jego rola w zbliżeniu polsko-maltańskim osiągnęła kulminację w sierpniu 1989 roku, kiedy przewodniczył uroczystej liturgii w języku maltańskim w bazylice Wniebowzięcia Matki Bożej w Moście. Jego działania były dostrzegane na tyle, że przyjaciel Augustyńskiego, Anthony Apap, otrzymał z rąk Prezydenta RP Andrzeja Dudy Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP za swoją działalność na rzecz polskich obywateli oraz promocję Polski.

W lutym 2014 roku nawiązał współpracę z Robertem Makłowiczem, co zaowocowało powstaniem trzech odcinków serialu TVP „Makłowicz w podróży”, które poświęcone były archipelagowi Wysp Maltańskich. Andrzej Augustyński wystąpił w odcinku nr 151, zatytułowanym „Miejsce spotkań”. Po ukończeniu studiów w maju 1988 roku, przedstawiając pracę magisterską na temat hermeneutyki Ericha Fromma, otrzymał święcenia prezbiteratu z rąk abp. gdańskiego Tadeusza Gocłowskiego.

Od 1988 do 1990 roku pracował jako katecheta w Trzcielu, a następnie, przez kolejne dwa lata, nauczał religii oraz języka angielskiego w Bydgoszczy. W 1992 rokuAugustyński powrócił do Krakowa, gdzie zaangażował się w organizację ośrodka dla dzieci, mieszczącego się przy ul. Długiej 42, który wcześniej został zakupiony przez ks. Kazimierza Siemaszkę i miał ciekawą historię jako placówka dla chłopców. Równocześnie rozpoczął współpracę z Polonią Amerykańską w Nowym Jorku, wnikając w działalność organizacji pozarządowych, które angażowały się w inicjatywy dla młodzieży oraz przeprowadzając kampanie fundraisingowe na rzecz projektów charytatywnych w Polsce.

Był też kapelanem w Domu Pomocy Społecznej im. Anny i Ludwika Helclów w Krakowie. W międzyczasie studia z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi zrealizował na Uniwersytecie Jagiellońskim, co dodatkowo wzbogaciło jego kompetencje oraz umiejętności w pracy z dziećmi i młodzieżą.

Działalność publiczna

Charytatywna

W maju 1993 roku rozpoczął działalność, która miała na celu zbadanie problemów oraz potrzeb społecznych występujących na krakowskim Kleparzu. Zainicjował badania ankietowe, a także dokonał naboru wychowanków do nowej placówki. Jeszcze w lipcu tego samego roku zorganizował wypoczynek wakacyjny dla około 150 dzieci w Krynicy. Z dniem 2 października 1993 roku, objął kierownictwo nad nowo utworzonym Centrum Młodzieży „U Siemachy”, które mieściło się przy ul. Długiej 42 w Krakowie. W 1998 Centrum przekształciło się w sieć Dziennych Ośrodków Socjoterapii „U Siemachy”, znanych obecnie jako SIEMACHA Spot. W wyniku nieporozumień z dyrektorem Fundacji im. ks. Siemaszki, ks. Bronisławem Sieńczakiem, opuścił jej struktury w 2003 roku.

Po uzyskaniu zgody przełożonych na rozpoczęcie samodzielnej działalności, 30 listopada 2003 roku powołał do życia Stowarzyszenie „U Siemachy”, stając się jego pierwszym przewodniczącym. Z biegiem lat zmieniono nazwę na Stowarzyszenie SIEMACHA. Jako lider organizacji przez następne 15 lat przyczynił się do jej znacznego rozwoju. Na uroczystej gali z okazji 25-lecia działalności, która miała miejsce 2 października 2018 roku w ICE Kraków, wygłosił swoje „wychowawcze credo”, które zaczynało się od słów:

Gdyby nie SIEMACHA, mógłbym być całkiem niezłym teoretykiem od miłosierdzia, cytować z pamięci papieży i sobory, nie wiedząc nic o tym, że na każdego człowieka trzeba patrzeć nie przez to, kim jest dzisiaj, ale kim mógłby być w przyszłości. Słowo „mógłby” nie tylko wyraża prawo do zaplanowania swojego życia, ale stanowi wezwanie do udzielenia pomocy innym. W tym sensie oskarża nas każde przegrane życie.

W czerwcu 2019 roku, zakończył swoją pracę w zarządzie i uzyskał uprawnienia prokurenta. W tym czasie Stowarzyszenie prowadziło 36 placówek dla dzieci oraz seniorów w siedmiu miejscowościach, takich jak Kraków, Tarnów, Rzeszów, Kielce, Odporyszów, Skawina i Wrocław. Oferowano specjalistyczną pomoc około 3,5 tysiącom osób, a także zapewniano usługi sportowe w czterech obiektach. Liczba pracowników, zatrudnionych na pełnych etatach wynosiła 252, a łączna powierzchnia placówek przekraczała 30 tys. m², przy rocznym budżecie wynoszącym blisko 30 mln zł. Dnia 29 września 2022 roku został ponownie wybrany na 3-letnią kadencję prezesa jednoosobowego Zarządu przez Walne Zgromadzenie Stowarzyszenia SIEMACHA.

Zagraniczna

Na zaproszenie ks. Romana Górowskiego, wieloletniego proboszcza parafii św. Stanisława Kostki w Brooklynie (NY), w latach 1992–2001 aktywnie angażował się w działalność duszpasterską w Prowincji Nowej Anglii Zgromadzenia Misji, pracując m.in. w Brooklynie (NY), New Haven (CT) oraz Derby (CT). Począwszy od 1993 roku, odwiedził Nuncjaturę Apostolską w Kijowie. Dzięki pomocy sekretarza Nuncjatury, Milana Šašika, miał okazję zapoznać się z lokalnymi problemami, szczególnie z trudnym zjawiskiem „dzieci ulicy”. W trakcie tej wizyty spotkał się z bp. Janem Purwińskim oraz z przedstawicielami lokalnej Polonii, co zaowocowało przygotowaniem raportu dla władz Zgromadzenia w Rzymie. Poprzez lekarza Anatolija Poliakowa z Kijowa, organizował pomoc w postaci leków ratujących życie dzieciom dotkniętym katastrofą w Czarnobylu.

Był również współorganizatorem zbiórek funduszy oraz sprzętu medycznego dla szpitala dziecięcego w Winnicy. Dodatkowo, organizował rehabilitacyjne pobyty dla żołnierzy ukraińskich w Odporyszowie. Polsko-ukraińska wymiana młodzieży stała się stałym elementem działalności Stowarzyszenia, a po wybuchu wojny w marcu 2022 roku podjął działania na rzecz uchodźców wojennych z Ukrainy.

Duszpasterska

W latach 1997–2000 pełnił funkcję radcy Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji. Od września 2004 roku, przez blisko dziesięć lat był superiorem domu im. ks. Kazimierza Siemaszki, z siedzibą przy ul. Długiej 42 w Krakowie, gdzie przeprowadził kompleksową rewitalizację oraz rozbudowę nieruchomości. W lipcu 2019 roku odwiedził miejsce narodzin Kazimierza Siemaszki w parafii Betygoła na Litwie, co zaowocowało powstaniem dokumentu filmowego pt. „Społecznik z Betygoły”. W latach 2001–2011 dwukrotnie powoływano go do Rady Duszpasterskiej Archidiecezji Krakowskiej, gdzie w trakcie swojej pierwszej kadencji (2001-2006) przewodniczył komisji ds. charytatywnych.

2 kwietnia 2005 roku, na antenie Radia Kraków, wziął udział w programie Anny Kluz-Łoś poświęconym odchodzeniu papieża Jana Pawła II, który odszedł tego dnia o godzinie 21:37 w Watykanie. Wspólnie z Danielą Motak, 27 maja 2006 roku, relacjonował dla Polskiego Radia spotkanie papieża Benedykta XVI z młodzieżą na krakowskich Błoniach. Na zaproszenie pastora Friedricha Magiriusa, 2 września 2019 roku, w obecności Zofii Romaszewskiej, reprezentującej Prezydenta RP, wygłosił okolicznościowe przemówienie w ewangelickim kościele św. Mikołaja (Nikolaikirche) w Lipsku, z okazji 80. rocznicy napaści hitlerowskich Niemiec na Polskę. 10 października 2021 roku, wspólnie z ks. Alfredem Wierzbickim i ks. Andrzejem Lutrem, odprowadził prochy poety Adama Zagajewskiego na wieczny spoczynek do kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Krakowie.

Samorządowa

W 1998 roku, na wniosek Jana Rokity, ówczesnego przewodniczącego sejmowej komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych, stał się członkiem zespołu ekspertów, mającego na celu opracowanie działań naprawczych związanych z patologiami społecznymi wśród młodzieży. W konsekwencji, związał się z krakowskim samorządem jako koordynator Miejskiego Programu Przeciwdziałania Przestępczości Młodzieży (1999-2002) podczas kadencji prezydenta Andrzeja Gołasia. Następnie pełnił rolę pełnomocnika i doradcy społecznego ds. młodzieży (2002-2014) prezydenta Jacka Majchrowskiego.

Był współtwórcą programu „Bezpieczny Kraków” oraz inicjatorem wielu działań, w tym cyklicznej imprezy sportowej dla młodzieży „Juliada”, a także publikacji takich jak „Poradnik Młodego Krakusa” oraz młodzieżowa gazeta „Śmigło”. Organizował konferencje dla osób pracujących z młodzieżą, stawiając na więź pedagogów szkolnych z socjologami i streetworkerami, poprawiając techniki prewencyjne policji. Zrealizował ponad 10 edycji Małopolskiego Forum Liderów Młodzieżowych.

Dnia 25 lutego 2022 roku otrzymał nagrodę Młodzieżowej Rady Krakowa w kategorii wolontariat i aktywizm społeczny w uznaniu za jego działania na rzecz kształcenia młodzieżowych liderów oraz promowania wartości współpracy społecznej. W latach 2003–2004 pełnił funkcję koordynatora projektu „Demos”, który był realizowany we współpracy z miastami europejskimi pod przewodnictwem brytyjskiego socjologa prof. Michaela Carleya, podczas którego promowano inicjatywy obywatelskie oraz „dobre praktyki”. Wraz z prof. UJ Andrzejem Bukowskim reprezentował Kraków na konferencji finalnej w Edynburgu w czerwcu 2004 roku, a w tym samym roku udał się jako delegat do Norymbergi na spotkanie ekspertów poświęcone przeciwdziałaniu rasizmowi. W 2007 roku był inicjatorem oraz sygnatariuszem przystąpienia Krakowa do sieci miast Cities for children, a w maju 2010 roku, naareprezentując miasto w Muzeum Mercedesa-Benza w Stuttgarcie, odebrał nagrodę za innowacyjny koncept społeczny Centrum Rozwoju Com-Com Zone w Nowej Hucie, łączący w sobie wychowanie, sport i terapię.

Innowacje społeczne

27 maja 2002 roku, razem z Joe Carabott z Malty oraz Edmundem Gutowskim z USA, założył Fundację DEMOS. W ówczesnym czasie rozpoczął rozwój wielofunkcyjnego ośrodka dla dzieci, ulokowanego na majątku rodzinnym pradziadka Wojciecha w Odporyszowie. Ośrodek o powierzchni 10 ha, oferuje wiele atrakcji, w tym: dom dziecka, placówkę wsparcia dziennego dla dzieci z okolicznych miejscowości, ośrodek jeździecki, krytą pływalnię, boisko piłkarskie, salę kinową, place zabaw oraz tereny rekreacyjne. Dodatkowo, podjął inicjatywę wzniesienia epitafium Jana Wnęka na cmentarzu parafialnym w Odporyszowie oraz rekonstrukcji grobu ks. Stanisława Morgensterna.

W kwietniu 2004 roku kard. Franciszek Macharski wydelegował go do Warszawy na spotkanie z francuskim księdzem Guy Gilbertem, którego wizja pracy z młodzieżą miała ogromny wpływ na rozwój jego dalszej działalności. W 2007 roku w Kitzbühel przyjęto go do grona członków Ashoki, a jego dwuletnie stypendium pozwoliło zestawić go z gronem innowatorów społecznych. W wyniku długoletniej współpracy z Rafałem Sonikiem, w listopadzie 2010 roku uruchomił placówkę dla młodzieży, która mieści się w centrum handlowym Gemini Park w Tarnowie. Na podstawie jego pomysłu w kolejnych latach powstały placówki w Krakowie, Rzeszowie, Kielcach oraz Wrocławiu.

Był inicjatorem badań przeprowadzonych przez grupę naukowców z Instytutu Socjologii UJ w Krakowie, pod kierunkiem prof. Marty Smagacz-Poziemskiej, dotyczących zachowań młodych ludzi w nowoczesnych centrach handlowych, wyniki tych badań ukazały się w książce pt. „Czy miasto jest potrzebne? (Nowe) przestrzenie życiowe młodych mieszkańców miasta” w 2015 roku.

Wkład intelektualny

Andrzej Augustyński jest autorem licznych artykułów, wywiadów, komentarzy oraz wystąpień, poświęconych zagadnieniom z zakresu socjologii oraz teologii. Oferował nowatorskie pomysły dotyczące lokowania domów dziecka na wsi oraz tworzenia placówek dla młodzieży w centrach handlowych. W oparciu o wizje Floriana Znanieckiego, podkreśla znaczenie wychowania rówieśniczego. Wyraża również entuzjazm wobec idei przywództwa według Chrisa Lowneya, którego gościł w Krakowie w maju 2014 roku. Jako fundamentalny sposób okazywania szacunku beneficjentom, przemyślał wysoką jakość oferowanych usług społecznych. Ocenia działania organizacji nie tylko przez pryzmat dysfunkcji podopiecznych, sprzeciwiając się stosowaniu „emocjonalnego szantażu” w kampaniach reklamowych.

Dzięki działalności księdza Andrzeja Augustyńskiego Kraków może uchodzić za wzór skuteczności w przeciwdziałaniu młodzieżowej przestępczości, patologii i ubóstwu. Jego bogate doświadczenie organizacyjne i zacięcie przedsiębiorcy od lat przynosi obywatelom miasta ogromny zysk społeczny. prof. Jacek Majchrowski – Prezydent Miasta Krakowa

Tworzył aktywnie wiele kampanii społecznych, z których jedna to „Dając pieniądze odbierasz dzieciństwo”. W listopadzie 2004 roku w Wiedniu odebrał w imieniu Krakowa główną nagrodę „Eurocities” za wideoklip pt. „Cracow trusts young people”, który stworzył w współpracy z reżyserem Igorem Mołodeckim. Od 2012 roku współpracuje z Janem Kubickim (Magic Records), organizując charytatywne koncerty oraz warsztaty z polskimi artystami, w tym z Sanah. Razem zainicjowali projekt wydania płyty Siemacha po kolędzie oraz przeznaczenie dochodu z piosenki Mamo tyś płakała (Sanah & Igor Herbut) na pomoc dzieciom z Ukrainy. Jest również członkiem Rady Fundacji Świętego Mikołaja oraz kapituły nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”, a także zasiadał w organach statutowych Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia, Fundacji Solidarni – Solidarnym oraz Internationaler Bund Polska. Od czerwca 2020 roku pełni funkcję redaktora polskiej Wikipedii.

Relacje z biznesem

Działa w Radzie Programowej Executive Club w Warszawie, z którym corocznie organizuje Forum Zrównoważonego Rozwoju (Sustainable Economy Summit). Brał udział w Forach Ekonomicznych w Karpaczu oraz Krynicy, gdzie odebrał tytuł „Organizacji Roku 2013” w imieniu Stowarzyszenia. Używa modelu przedsiębiorczości społecznej, nawiązując stabilne partnerstwa z czołowymi firmami w Polsce, takimi jak PKO Bank Polski, Oknoplast, Toyota Motor Poland, Tauron, Budimex.

Życie prywatne

Andrzej Augustyński jest jedynym potomkiem Kazimierza Augustyńskiego (1931–2020) i Stanisławy z d. Przybycień (1936-2022). Posiada także prawnukowskie korzenie, wywodząc się od Wojciecha Augustyńskiego, a pośrednio spokrewniony jest z budowniczymi II Rzeczypospolitej, takimi jak Zygmunt Augustyński, Jan Augustyński, Władysław Augustyński oraz Stanisław Augustyński. Dodatkowo, jest spowinowacony z Barbarą Nawratowicz-Stuart oraz Mateuszem Morawieckim, co podkreśla jego bogate pochodzenie rodzinne.

Andrzej aktywnie zajmuje się dokumentowaniem historii rodziny Augustyńskich. Warto nadmienić, że z strony matki ma korzenie polsko-austriackie, co tworzy interesujący kontekst dla jego dziedzictwa. Tragiczna historia sięga aż do jego prababki, która zginęła w pożarze Ringtheater w Wiedniu 8 grudnia 1881 roku. W 2020 roku Andrzej podjął ważną inicjatywę, urządzając mieszkanie dla usamodzielniających się wychowanków domu dziecka w rodzinnym Tarnowie.

W czasach szkolnych, uczęszczał do I LO w Tarnowie, gdzie był w klasie z Dorotą Kanią, która znana jest jako popularna dziennikarka w prawicowych mediach. Jako energiczny uczeń zazwyczaj można go było zobaczyć w Tarnowskim Teatrze im. Ludwika Solskiego, gdzie recytował poezję. Jego pasje muzyczne ujawniały się poprzez grę na gitarze i organizację różnorodnych wydarzeń artystycznych.

Jest osobą biegle władającą językiem angielskim oraz znającą język włoski, co świadczy o jego otwartości na świat. Pasjonuje się nowoczesnymi technologiami oraz motoryzacją. W styczniu 2014 roku towarzyszył Rafałowi Sonikowi podczas rajdu Dakar, co pozwoliło mu na niezwykłe przeżycia związane z jazdą na quadach w Sardynii oraz na pustyni w Abu Zabi. Dodatkowo, Andrzej interesuje się sztukami wizualnymi oraz dizajnem, a także sympatyzuje z luteranizmem. Nie można zapomnieć, że jest również miłośnikiem zwierząt.

Publikacje

Oto wybór publikacji autorstwa Andrzeja Augustyńskiego, które ukazały się na przestrzeni lat i dotyczą różnorodnych tematów społecznych oraz kulturowych.

• „Spacer przez dwa Testamenty” w: „Kalejdoskop krakowski”, s. 17–25, Kraków 2020, ISBN 978-83-958490-6-0,
• „Droga Żelazna”, Fundacja Demos, Odporyszów 2019, ISBN 978-83-928122-6-5,
• „Album na 25-lecie SIEMACHY”, autor tekstów, Kraków 2018,
• „Coca kocha Colę”, Fundacja Demos, Kraków 2010, ISBN 978-83-928122-5-8,
• „Między domem a ulicą – wokół problemów wychowania w dobie globalizacji i kultury masowej” – we współpracy z dr hab. Andrzejem Bukowskim UJ, Urząd Miasta Krakowa, Kraków 2005,
• „Czyja jest socjoterapia?”, Urząd Miasta Krakowa, Kraków 2004.

Multimedia

Andrzej Augustyński to twórca zaangażowany w tworzenie różnorodnych form sztuki multimedialnej. Oto przegląd jego najważniejszych osiągnięć filmowych i telewizyjnych:

• „Siemaszko” – pełnometrażowy film o życiu oraz działalności ks. Kazimierza Siemaszki (1847-1904), którego premiera odbędzie się 15 lutego 2024 roku w Kinie „Kijów” w Krakowie,
• „Symfonia losu” – dokument dotyczący Stanisławy Augustyńskiej (1936-2022), który zadebiutował w czerwcu 2023 roku,
• „Kazik – film o życiu i czasach Kazimierza Augustyńskiego”, przygotowany we wrześniu 2021 roku,
• „Społecznik z Betygoły” – dokument filmowy poświęcony ks. Kazimierzowi Siemaszce, wyprodukowany w Krakowie w 2019 roku,
• „Czy jestem w ciąży” – klip na Boże Narodzenie, który został wydany w grudniu 2018 roku,
• „Malta – Miejsce spotkań” – program telewizyjny stworzony we współpracy z Robertem Makłowiczem, wyemitowany w lutym 2014 roku,
• „O Janie Wnęku, który ptakom pozazdrościł” – film zrealizowany we współpracy z Igorem Mołodeckim,
• „Ulice wielkiego miasta” – film dokumentalny z Krakowa z 2006 roku,
• „Trzy żywioły” – prezentacja multimedialna, która odbyła się w Krakowie w 2004 roku,
• „Cracow trust young people” – klip promocyjny zrealizowany w Krakowie w 2004 roku,
• „Stawanie” – kolejna prezentacja multimedialna, która miała miejsce w Krakowie w 2002 roku.

Twórczość Augustyńskiego łączy różnorodne media, co podpisuje się wyraźnie jego bogatą historią artystyczną.

Odznaczenia

Andrzej Augustyński, znany ze swojej aktywności na polu dobroczynnym i wolontariackim, został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego zaangażowaniu i wkładzie w rozwój społeczności. Oto kluczowe wyróżnienia, które otrzymał w ostatnich latach:

• 2020: Order Zasługi III stopnia przyznany przez Prezydenta Ukrainy Wołodymyra Załenskiego, z uwagi na znaczący osobisty wkład w rozwój wolontariatu oraz aktywną działalność charytatywną,
• 2019: Odznaka za zasługi dla Sił Zbrojnych Ukrainy,
• 2018: Złota Odznaka Honorowa – Krzyż Małopolski,
• 2009: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności na rzecz osób potrzebujących pomocy, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej”,
• 2008: Odznaka „Honoris Gratia” za działalność na rzecz młodzieży w Krakowie.

Nagrody i wyróżnienia

Andrzej Augustyński cieszy się licznymi nagrodami i wyróżnieniami, które odzwierciedlają jego nieustanny wkład w rozwój społeczności lokalnych oraz działalność na rzecz młodzieży.

• nagroda specjalna w konkursie Diamenty Zielonego Przemysłu Executive Club, Kraków 2024,
• dyplom Stowarzyszenia Sieć Solidarności 2023,
• nagroda „Przyjaciel Młodzieży Krakowskiej”, Kraków 2022,
• nagroda „Architekt Rozwoju”, UN Global Compact Poland 2017,
• nagroda „Społecznik Roku” „Newsweek Polska” 2015,
• Krakowianin Roku 2014,
• nagroda Grand Prix „Amicus Hominum” 2014,
• medal „Pro Publico Bono” Ministra Pracy i Polityki Społecznej 2014,
• medal „Zasłużony dla Województwa Małopolskiego Palatinatus Poloniae Minoris Meriti” 2014,
• medal świętego Jerzego 2012,
• nagroda Totus Tuus 2011,
• nagroda im. Józefa Dietla 2011,
• nagroda Tarnowskiej Fundacji Kultury „Uskrzydlony” 2010,
• nagroda NSZZ Solidarność „Solidarni w sporcie” 2008,
• nagroda „Optimus Hominum” 2005,
• i nagroda Eurocities za wideoklip „Cracow Trusts Young People”, Wiedeń 2004,
• nagroda im. księdza Józefa Tischnera 2003,
• wyróżnienie Polcul Foundation 1997.

---

Oceń: Andrzej Augustyński

---