I Liceum Ogólnokształcące im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie

---

Historia

Początki szkolnictwa w Tarnowie

Historia edukacji w Tarnowie sięga II połowy XIV wieku. Na początku znajdowała się tam szkoła parafialna, która od 1400 roku funkcjonowała w ramach organizacji kapituły kolegiaty tarnowskiej. W średniowiecznych placówkach edukacyjnych uczniano podstaw czytania i pisania w języku łacińskim, katechizmu oraz śpiewu kościelnego. W tamtej tarnowskiej szkole nauczanie prowadził jeden nauczyciel, który do 1568 roku pełnił funkcję miejskiego pisarza. Z biegiem lat mieszkańcy miasta coraz częściej sięgali poza lokalną szkołę i podejmowali studia w Krakowie. Pierwszy uczeń z Tarnowa, który został zapisany na listę studentów Akademii Krakowskiej, to Maciej, syn Jana z Tarnowa, który został immatrykulowany w 1400 roku, a jego imię widnieje jako Mathias Johannis de Tarnow w Album Studiosorum Universitatis Cracoviensis. W XV wieku kształciło się w Krakowie 60 tarnowian, niemniej tylko pięciu z nich uzyskało tytuł bakałarza sztuk wyzwolonych, co nie było wówczas rzadkością. W 1526 roku tytuł magistra zdobył Adam z Tuszyna, wykształcony tarnowianin, który później pełnił funkcję dziekana wydziału filozoficznego tej uczelni. Współpraca tarnowskiej szkoły z Akademią Krakowską, poprzez zatrudnienie odpowiednio wykształconych nauczycieli, oraz przyczyniła się do podniesienia jej poziomu edukacyjnego.

Ordynacja szkolna Jana Tarnowskiego

18 czerwca 1559 roku hetman Jan Amor Tarnowski ustanowił ważny dokument – ordynację dla tarnowskiej szkoły, będącą częścią szerszej akcji reformy polskiego systemu edukacji. Zawierała ona zapisy o konieczności kształcenia talentów i młodzieży w publicznych szkołach, co miało służyć edukacji mieszkańców w średniowiecznym Tarnowie. Ordynacja ta była kluczowym aktem w prawodawstwie miejskim, określającym ramowy program nauczania oraz wymagania wobec rektora szkoły. Utrzymanie tej instytucji edukacyjnej finansowane było przez fundusze Jana Tarnowskiego, podczas gdy wynagrodzenie rektora pochodziło z kasy miejskiej. Rektor miał również obowiązek pokrywania kosztów swoich pomocników. Działalność edukacyjna Jana Tarnowskiego doprowadziła do powstania tarnowskiego gimnazjum, które kładło nacisk na nauki humanistyczne oraz retorykę.

W tym samym czasie ks. Marcin Łyczka, prepozyt tarnowskiej kolegiaty, sfinansował budowę nowoczesnego, murowanego budynku szkolnego, a także wzniósł dom dla rektora, zwany do dziś Scholasterią. Duchowieństwo również dostrzegało potrzebę wykształcenia kadry nauczycielskiej, co potwierdzają liczne fundacje dla młodych ludzi pragnących się uczyć. Szczególnie istotna była fundacja ks. Łyczki z 1578 roku, która umożliwiła utworzenie funduszu zapewniającego wsparcie finansowe dla trzech studentów zobowiązanych do pracy w tarnowskiej szkole po uzyskaniu tytułu bakałarza. Jednym z nich był Kasper Cichocki, pisarz i katolicki polemista.

Kolonia Akademicka

Inicjatywa utworzenia kolonii akademickiej w Tarnowie była dziełem ks. Wojciecha Kaszewicza, scholastyka kapituły. W 1753 roku powołał on do życia fundusz wieczysty w wysokości 20 000 zł, który miał na celu stworzenie szkoły działającej pod auspicjami krakowskiej uniwersyteckiej uczelni. Zasady funkcjonowania tarnowskiej kolonii akademickiej zostały uzgodnione z Akademią Krakowską w 1752 roku, a model nauczania inspirowany był statutem Kolegium Nowodworskiego w Krakowie. Kolonia ruszyła z działalnością w 1756 roku, lecz formalna erekcja miała miejsce później, a akt erekcyjny nosił datę 17 marca 1760 roku i był wydany przez biskupa krakowskiego, Kajetana Sołtyka.

Szkoła była nadzorowana przez Akademię, co obejmowało zarówno aspekty programowe, jak i finansowe, różniąc się od instytucji zakonnych, które preferowały kosmopolityczny model nauczania. W tarnowskiej kolonii akademickiej pierwsza kadra nauczycielska składała się z trzech magistrów filozofii, gdzie zgodnie z wolą fundatora jeden z nich wykładał retorykę, a pozostali zajmowali się gramatyką i poetyką. Rektorem kolonii akademickiej został Franciszek Prohorecki, a również Jakub Marciszewski sprawował nadzór nad organizacją szkoły, po jego śmierci na to stanowisko przeszedł Andrzej Lipiewicz, co zresztą pozostaje potwierdzone w wielu dokumentach.

W kolejnych latach tarnowska kolonia akademicka zyskała strukturę klas, takich jak gramatyka, retoryka, poetyka oraz dialektyka. Profesor dialektyki pełnił również rolę nauczyciela teologii moralnej i prawa. Zajęcia odbywały się dwukrotnie dziennie, przez dwie godziny przed południem i po południu. Była to instytucja edukacyjna wyłącznie dla chłopców, a liczba uczniów nie przekraczała 200. Siedzibą była Akademiola, a rektor zamieszkiwał w Domu Mikołajowskim.

Po I rozbiorze Polski austriackie władze nałożyły ograniczenia na związek szkoły z Krakowem, co doprowadziło do nadzoru kapituły w 1780 roku. Dekret z dnia 11 grudnia 1783 roku dotyczący szkół średnich w Galicji skutkował upaństwowieniem kolonii akademickiej w Tarnowie, a planowane przeniesienie instytucji do Bochni nie doszło do skutku z powodu braku odpowiednich pomieszczeń oraz interwencji lokalnych władz i księcia Hieronima Janusza Sanguszki.

C.K. I Gimnazjum

W 1784 roku miała miejsce zmiana w administracji szkół w Galicji i szybko rozpoczęto reorganizację systemu edukacji. Nowy rok szkolny dla Cesarsko-Królewskiego Gimnazjum w Tarnowie zainaugurowano 3 listopada 1784 roku. Od 1786 roku roku szkolnego obieg był ustalany na 1 września przy zakończeniu nauki 15 lipca. Gimnazjum przyjęło program filologiczno-klasyczny, inspirowany przez Gracjana Marxa, uznawany wówczas za nieaktualny. Tarnowskie gimnazjum było 5-letnią szkołą złożoną z trzech klas gramatycznych oraz dwóch humanistycznych, gdzie każdy nauczyciel uczył wszystkich przedmiotów. Program zakładał dominację języka łacińskiego, retoryki, religii i poetyki, podczas gdy przedmioty ścisłe stanowiły jedynie uzupełnienie.

Na czoło administracji gimnazjum stał prefekt, któremu podlegał starosta. Władze samorządowe kontrolowały każdy aspekt życia szkoły, stosując rozbudowany system przepisów, planów oraz nadzoru. Pierwszym prefektem był ks. Izydor Chrościński, który wcześniej kierował zlikwidowaną szkołą pijarską w Złoczowie i prowadził kronikę szkoły. W pierwszych latach liczba kadry nauczycielskiej była niestabilna, chociaż jedna osoba pozostała z kolonii akademickiej jako nauczyciel retoryki. W 1788 roku grono pedagogiczne zaczęło się składać głównie z cudzoziemców, co miało na celu poprawę jakości kształcenia młodzieży w duchu oddania racji państwowej oraz zachowania hierarchii politycznej, zgodnie z ideami oświecenia absolutnego. Uczniowie byli zobowiązani do nauki języka niemieckiego przez godzinę dziennie w szkole normalnej. Początkowo wykładano w języku łacińskim i polskim, a później, po przejściowym okresie, również w języku niemieckim. Kandydaci starający się o przyjęcie do gimnazjum musieli znać język niemiecki oraz ukończyć 3 klasy szkoły normalnej.

Pomimo iż gimnazjum na początku nie cieszyło się dużym zainteresowaniem z uwagi na brak umiejętności językowych i ogólną niechęć do proponowanych metod nauczania, w ciągu kilku lat liczba uczniów wzrosła, z początku nie przekraczając 100, a po dekadzie dochodząc do blisko 200. W 1810 roku wprowadzono 6-letni program nauczania.

W 1848 roku powołano Ministerstwo Oświaty, które zreformowało system edukacji zgodnie z wzorcami pruskimi. Gimnazja zostały podzielone na niższe i wyższe; obydwa typy edukacji trwały po cztery lata i działały pod jednym kierownictwem jako całość, gdzie niższe przygotowywały do wyższego lub szkół technicznych. Zakończenie nauki w gimnazjum wyższym wiązało się z możliwością przystąpienia do nieobowiązkowego egzaminu maturalnego. Pierwsza matura odbyła się w tarnowskim gimnazjum w dniach 1-7 października 1850 roku, w której brało udział 26 abiturientów, z czego 18 zdało. Egzamin składał się z części pisemnej, obejmującej pisanie wypracowania w języku niemieckim, tłumaczenie tekstów oraz rozwiązanie zadań matematycznych, a także ustnej z ośmiu przedmiotów. Równocześnie wprowadzono funkcję wychowawcy klasy oraz nauczycieli przedmiotowych.

W 1877 roku wzniesiono aktualny obiekt przy byłej ulicy Seminaryjskiej (obecnie Piłsudskiego), którego budowa została sfinansowana przez Cesarstwo. W latach następnych szkoła dynamicznie się rozwijała pod kierownictwem dyrektora Bronisława Trzaskowskiego. Z jego inicjatywy, 17 lipca 1884 roku, odsłonięto przed gmachem pomnik Kazimierza Brodzińskiego, zaprojektowany przez Walerego Gadomskiego, z inskrypcją: „Kazimierzowi Brodzińskiemu, uczniowi Gimnazyum Tarnowskiego żołnierzowi za sprawę ojczystą, nauczycielowi − poecie wdzięczni rodacy”. Następnie, 1 czerwca 1886 roku, odsłonięto pomnik Józefa Szujskiego, którego projektantem był Piotr Kozakiewicz. Zgodnie z nowym porządkiem, od 1892 roku nauka odbywała się w jednym bloku, zaczynającym się o godzinie 8:00, a zajęcia trwały od 50 do 55 minut. W roku szkolnym 1901/02 liczba uczniów przekroczyła granicę 1000, a 29 września 1901 roku zainaugurowano filię I Gimnazjum, przekształconą 5 czerwca 1903 roku w II Gimnazjum w Tarnowie.

Szkoła im. Kazimierza Brodzińskiego

Po odzyskaniu niepodległości I Gimnazjum kontynuowało swoją działalność w dotychczasowej formie. Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego nadał placówce nazwę Państwowego Gimnazjum im. Kazimierza Brodzińskiego. W okresie międzywojennym nauka była płatna. W 1932 roku, w rezultacie reformy jędrzejewiczowskiej, okres edukacji w szkołach ogólnokształcących podzielono na dwa etapy: czteroletnie gimnazjum ogólnokształcące i dwuletnie liceum ogólnokształcące. Ukończenie gimnazjum kończyło się tzw. „małą maturą”, której zdanie otwierało możliwość kontynuacji kształcenia w liceum. Liceum z założenia było elitarną instytucją kończącą się egzaminem dojrzałości i obie szkoły nosiły imię Kazimierza Brodzińskiego. Ta struktura przetrwała do 1948 roku.

Z powodu wybuchu II wojny światowej 1 września 1939 roku nie rozpoczęto nowego roku szkolnego. W czasie okupacji niemieckiej wszystkie szkoły średnie i wyższe były zamknięte, a nauczyciele zaangażowali się w tajne nauczanie. Niemcy zniszczyli wówczas pomniki upamiętniające absolwentów szkoły – Kazimierza Brodzińskiego oraz Józefa Szujskiego. Po wojnie, 27 stycznia 1945 roku, starosta tarnowski ogłosił przywrócenie szkół średnich, a w dniu 12 lutego 1945 roku zainaugurowano nowy rok szkolny.

W latach 1948–1962 funkcjonowała jako 11-letnia ogólnokształcąca szkoła podstawowa oraz licealna, a nowy program nauczania wprowadzał obowiązkowy język rosyjski. W 1962 roku placówka przyjęła obecną nazwę – I Liceum Ogólnokształcące im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie. Od roku szkolnego 1962/1963 szkoła stała się koedukacyjna. Na przełomie lat 60. i 70. XX wieku przy szkole powstała hala sportowa. W 1965 roku uczczono 400-lecie istnienia szkoły, a w 2009 r. zorganizowano obchody 450-lecia tradycji szkolnych Tarnowa. 22 lipca 1974 roku odsłonięto replikę pomnika Kazimierza Brodzińskiego, natomiast 16 czerwca 1988 roku zrealizowano replikę pomnika Józefa Szujskiego, wykonanego przez Stefana Niedorozo.

14 września 1999 roku powołano do życia Fundację Semper Primus, podlegającą Ministerstwu Edukacji Narodowej. Fundacja miała na celu wsparcie liceum w działalności dydaktyczno-wychowawczej, ułatwianie finansowania zadań inwestycyjnych, promowanie szkoły, a także oferowanie stypendiów. Honorowymi członkami fundacji zostali ks. Michał Heller, Julian Dybiec i Andrzej Sikora. Każdego roku fundacja przyznawała medal Semper Primus oraz stypendium w wysokości 1000 zł dla najlepszego absolwenta. W 2023 roku fundacja została w likwidacji.

Osiągnięcia

W 2008 roku jeden z uczniów tej szkoły zdobył tytuł pierwszego laureata Olimpiady Matematycznej z Tarnowa od 1990 roku.

Poniżej przedstawiamy wyniki I Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie w ogólnopolskim rankingu liceów według Perspektyw:

• 2012 – pozycja 139. (9. miejsce w województwie małopolskim),
• 2013 – pozycja 248. (16. miejsce w województwie małopolskim),
• 2014 – pozycja 186. (14. miejsce w województwie małopolskim),
• 2015 – pozycja 250. (16. miejsce w województwie małopolskim),
• 2016 – pozycja 184. (12. miejsce w województwie małopolskim),
• 2017 – pozycja 161. (14. miejsce w województwie małopolskim),
• 2018 – pozycja 267. (24. miejsce w województwie małopolskim),
• 2019 – pozycja 241. (22. miejsce w województwie małopolskim),
• 2020 – pozycja 219. (19. miejsce w województwie małopolskim),
• 2021 – pozycja 198. (20. miejsce w województwie małopolskim),
• 2022 – pozycja 113. (11. miejsce w województwie małopolskim),
• 2023 – pozycja 168. (15. miejsce w województwie małopolskim),
• 2024 – pozycja 134. (14. miejsce w województwie małopolskim).

Kadra

Prefekci

• Izydor Chrościński (1784–1811),
• Józef Szmidt (1811–1830),
• Franciszek Diwisch (1830–1831),
• Józef Hofman (1831–1832),
• Mateusz Grossmann (1832–1840),
• Andrzej Wilhelm (1840–1847),
• Euzebiusz Czerkawski (1847–1848),
• Jan Piątkowski (1848–1849).

Dyrektorzy

• Antoni Gałecki (1849–1851),
• Wawrzyniec Handschuh (1851–1852),
• Wincenty Keidosch (1851–1855),
• Ludwik Petri (1855–1861),
• Andrzej Oskard (1861–1864/5),
• Tymoteusz Mandybur (1865–1870),
• Bronisław Trzaskowski (1871–1891),
• Karol Benoni (1892–1901),
• Roman Zawiliński (1901–1908),
• Jan Jaglarz (1908–1924),
• Wiktor Arvay (1924),
• Michał Gonet (1925–1928),
• Józef Skorupka (1928–1929),
• Adolf Kargol (1929–1950),
• Romuald Żółtański (1950–1961),
• Czesław Bartosz (1961–1972),
• Jan Sękowski (1972–1973),
• Janusz Prochot (1973–1974),
• Józef Nowak (1974–1991),
• Marek Kobielski (1991–2008),
• Marek Lipiński (2008–2009),
• Małgorzata Wrześniowska (2009–2013),
• Jadwiga Skolmowska (2013-).

Nauczyciele

• Wiktor Arvay,
• Emanuel Bujak,
• Jerzy Chumiński,
• Bronisław Gaweł,
• Ludwik Glatman,
• Maurycy Godowski,
• Stanisław Homme,
• Karol Benedykt Kautzki,
• Franciszek Kruszyna,
• Jan Pryziński (1902–1904 i 1906–1910),
• Ignacy Przybyłkiewicz,
• Roman Vimpeller.

Absolwenci

Absolwenci I Liceum Ogólnokształcącego im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie zajmują ważne miejsce w historii Polski. Kryterium umieszczenia danej postaci na „liście absolwentów” jest posiadanie biogramu na polskiej Wikipedii, co świadczy o ich znaczeniu oraz wkładzie w różnorodne dziedziny życia społecznego, kulturowego i naukowego.

• Andrzej Augustyński – duchowny katolicki, publicysta, pedagog, działacz społeczny,
• Jan Augustyński – filolog klasyczny, profesor gimnazjalny, dyrektor Gimnazjum Polskiego w Gdańsku,
• Stanisław Augustyński – prawnik, urzędnik skarbowy, działacz polonijny, poseł na Sejm II RP,
• Władysław Augustyński – prawnik, sędzia Sądu Okręgowego w Katowicach, adwokat,
• Zygmunt Augustyński – prawnik, polityk, działacz Polskiego Państwa Podziemnego, dziennikarz, red. naczelny „Gazety Ludowej”, więzień okresu stalinowskiego,
• Mirosław Baran – profesor matematyki, wykładowca na UJ, UR w Krakowie i PWSZ w Tarnowie,
• Jan Bielatowicz – poeta, prozaik, publicysta, żołnierz II Korpusu Polskiego,
• Władysław Bobowski – biskup rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych w zakresie teologii życia duchowego,
• Lesław Bodeński – dyplomata, pierwszy dyrektor rozgłośni Głos Wolnej Polski,
• Józef Boksa – działacz państwowy okresu dwudziestolecia międzywojennego,
• Roman Brandstaetter – dramatopisarz, poeta, prozaik, znawca Biblii,
• Kazimierz Brodziński – poeta, prekursor romantyzmu, obecny patron szkoły,
• Stanisław Budzik – arcybiskup metropolita lubelski,
• Jan Deszcz – lekarz, społecznik, jeden z pierwszych realizatorów idei hospicyjnej w Polsce,
• Józef Edward Dutkiewicz – artysta malarz, historyk sztuki i konserwator zabytków,
• Franciszek Gawełek – etnograf, nauczyciel,
• Julian Goslar – działacz rewolucyjny,
• Jerzy Grębosz – fizyk, pracownik Instytutu Fizyki Jądrowej PAN w Krakowie,
• Kazimierz Habicht – doktor medycyny, tytularny generał brygady Wojska Polskiego,
• Antoni Hoborski – profesor matematyki, pierwszy rektor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie,
• Marcin Hycnar – aktor,
• Marian Janiszewski – ksiądz katolicki,
• Maurycy Jaroszyński – prawnik administratywista, profesor Uniwersytetu Warszawskiego,
• Stefan Jaracz – aktor, założyciel Teatru Ateneum w Warszawie,
• Mieczysław Jarosz – żołnierz, adwokat,
• Mieczysław Jastrun – poeta, eseista, prozaik,
• Zygmunt Kaczkowski – powieściopisarz, publicysta, poeta,
• Ludwik Kamykowski – historyk literatury, pedagog, doktor habilitowany filozofii,
• Dorota Kania – dziennikarka, redaktor naczelny Polska Press,
• Tadeusz Kantor – reżyser, malarz, scenograf, założyciel Teatru Cricot 2 w Krakowie,
• Edward Kawa-Kawicki – kapitan, lekarz Wojska Polskiego,
• Zenon Klemensiewicz – językoznawca, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk,
• Karol Klobassa-Zrencki – przemysłowiec, ziemianin, filantrop,
• Krzysztof Kmieć – doktor nauk farmaceutycznych, twórca ekslibrisów, pracownik naukowy Katedry i Zakładu Farmakognozji Collegium Medicum UJ,
• Stanisław Konturek – profesor nauk medycznych, fizjolog, gastroenterolog, były prorektor UJ, członek Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności,
• Radosław Koper – prawnik, profesor Uniwersytetu Śląskiego,
• Marian Kukiel – generał Wojska Polskiego,
• Tadeusz Kuziora – generał brygady, pilot Wojska Polskiego,
• Władysław Langner – generał brygady Wojska Polskiego,
• Wiesław Lechowicz – biskup pomocniczy tarnowski,
• Aleksander Teofil Lipiński – inżynier kolei,
• Kazimierz Lipiński – przemysłowiec, założyciel Fabryki Wagonów i Maszyn w Sanoku,
• Józef Lubelski – duchowny katolicki, teolog, działacz ruchu ludowego, poseł na Sejm, publicysta i filantrop,
• Jerzy S. Łątka – doktor nauk humanistycznych z zakresu historii kultury, pisarz, dziennikarz, etnolog, orientalista,
• Rudolf Macko – podporucznik Legionów Polskich, kawaler Virtuti Militari i Krzyża Niepodległości,
• Łukasz Maciejewski – dziennikarz, krytyk filmowy i teatralny,
• Tadeusz Malawski – prawnik, burmistrz Sanoka,
• Ludwik Młynarski – podpułkownik Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari,
• Agata Mróz – siatkarka, reprezentantka Polski,
• Józef Mularczyk – artysta malarz,
• Roman Ney – geolog, rektor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, poseł na Sejm X kadencji,
• Tadeusz Nowak – poeta, prozaik i tłumacz,
• Marian Nowy – dziennikarz, socjolog,
• Urszula Oettingen – historyk,
• Józef Oleksy – polityk, premier Polski 1995-1996, dwukrotny Marszałek Sejmu RP,
• Karol Olszewski – fizyk, chemik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego,
• Zygmunt Kazimierz Piotrowski – działacz polityczny i społeczny, poseł na Sejm II RP,
• Jakub Plezia – nauczyciel, działacz ZHP, członek ZWZ, więzień i ofiara obozu koncentracyjnego w Auschwitz,
• Emil Prochaska – baron, major piechoty cesarskiej i królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego,
• Jan Pryziński – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego,
• Witold Rogoyski – powstaniec styczniowy, burmistrz Tarnowa, poseł do Sejmu Krajowego Galicji,
• Zdzisław Simche – geograf, nauczyciel, publicysta, więzień i ofiara obozu koncentracyjnego w Auschwitz,
• Kazimierz Simm – zoolog, entomolog i spongiolog,
• Bolesław Skwarczyński – prawnik, urzędnik,
• Józef Słotwiński – nauczyciel,
• Michał Spieszny – teoretyk sportu, prorektor ds. studenckich AWF w Krakowie,
• Władysław Starzecki – nauczyciel, major rezerwy piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej,
• Monika Strzępka – reżyserka teatralna, dyrektorka Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy,
• Joanna Sydor – aktorka,
• Paweł Sydor – kompozytor, pianista,
• Antoni Sypek – historyk, regionalista, genealog, działacz społeczny, pisarz,
• Józef Szujski – historyk, jeden z krakowskich stańczyków, publicysta, poeta, prozaik, współzałożyciel Przeglądu Polskiego,
• Józef Szymański – historyk,
• Zbigniew Święch – dziennikarz, literat, członek The Explorers Club,
• Karol Trochanowski – balneolog, pedagog, doktor chemii, dyrektor Wyższej Szkoły Realnej w Tarnowie,
• Aleksander Tumidajski – porucznik piechoty Wojska Polskiego,
• Kazimierz Tumidajski – pułkownik piechoty Wojska Polskiego,
• Edward Tutaj – matematyk, profesor UJ i PWSZ w Tarnowie,
• Mieczysław Urban Jarosz – doktor praw, adwokat,
• Tadeusz Ważewski – matematyk, przedstawiciel krakowskiej szkoły matematycznej,
• Szymon Zuzak – duchowny katolicki,
• Jan Zwierz – ksiądz katolicki, doktor teologii, pedagog, działacz społeczny.

---

Oceń: I Liceum Ogólnokształcące im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie

---