Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Tarnowie

Budowa tej świątyni trwała od 1752 do 1776 roku i miała miejsce poza murami miasta. Inwestycja została zrealizowana z ofiarności Barbary i Pawła Sanguszków, w miejscu wcześniejszej drewnianej świątyni. Początkowo, kościół miał być miejscem kultu dla sióstr bernardynek, których klasztor, z założonym w XVI wieku, znajdował się przylegle od strony południowej i nosił wezwanie św. Barbary.

W wyniku dekretu cesarza Józefa II z 1781 roku konwent bernardynek został zniesiony, a w 1789 roku nastąpiła zmiana przeznaczenia tego miejsca, gdy przeniesieni tutaj zostali ojcowie bernardyni, którzy do tej pory związani byli z klasztorem przy kościele Matki Boskiej Śnieżnej. Co więcej, w 1828 roku kościół przeszedł ponowną konsekrację, zyskując obecne wezwanie.

Obecnie, kościół Podwyższenia Krzyża Świętego jest kościołem filialnym parafii katedralnej w Tarnowie. Charakteryzuje się on jednonawową budową, jest orientowany i murowany, z węższym, prostokątnym prezbiterium oraz ośmioboczną wieżyczką na sygnaturkę zlokalizowaną od strony zachodniej.

Wewnątrz znajdują się sklepienia kolebkowe z lunetami, a wyposażenie kościoła utrzymane jest w jednolitym, barokowym i neobarokowym stylu. Ołtarz główny z XIX wieku zachwyca barokowym krucyfiksem, w tle którego malowidła przedstawiają Matkę Bożą oraz św. Jana Ewangelistę.