Kazimierz Rzeszutko

---

Życiorys

Kazimierz Rzeszutko był postacią wybitną, urodził się jako syn Bolesława Rzeszutko, artysty-stolarza, który działał głównie na Podkarpaciu, wykonując ołtarze oraz dekoracje do kościołów. Jego ojciec brał również udział w budowie dworku Ignacego Jana Paderewskiego w Kąśnej Dolnej. Kazimierz miał troje rodzeństwa, a w wyniku choroby ojca, od 1912 roku mieszkał u swojego wuja w Sanoku.

W dzieciństwie wykazywał inicjatywę entrepreneurialną i kolportował prasę robotniczą, w tym tytuły takie jak „Naprzód” czy „Robotnik”. Rozpoczął naukę w zawodzie stolarza, kontynuując tradycję rodzinną. Po śmierci ojca musiał pójść do pracy, stając się terminatorem stolarskim w Przemyślu w 1921 roku. Już rok później, od maja 1922 roku, był zatrudniony w fabryce maszyn i wagonów w Sanoku, w roli pomocnika stolarza, a w 1925 roku zdobył świadectwo czeladnicze. Poprowadził aktywne życie polityczne, w 1926 roku przyłączając się do Polskiej Partii Socjalistycznej – Lewica oraz do Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (OMTUR), gdzie legitymację z rąk Bolesława Drobnera otrzymał.

W 1930 roku odbył służbę wojskową w stopniu kaprala. Następne lata, od 1930 do 1935, spędził jako bezrobotny, jednak znajdował się w dorywczych zajęciach, aż w 1935 roku ponownie rozpoczął pracę jako stolarz w sanockiej fabryce, znanej jako „wagonówka”. Jego zatrudnienie w tym zakładzie zawdzięczał wsparciu Wilhelma Topinka, któremu nadał imię swojego syna.

W przededniu II wojny światowej, 17 sierpnia 1939 roku, został zmobilizowany do 22 pułku artylerii lekkiej z Przemyśla. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, walcząc w obronie kraju. Po otoczeniu przez Niemców w okolicach Jurkowa, udało mu się przeprawić przez rzekę Nidę. Został jednak wkrótce wzięty do niewoli, jednakże zdołał uciec i trafił do szpitala w Narolu. Po wyzdrowieniu, 1 listopada 1939 roku, wrócił do Sanoka. W trakcie niemieckiej okupacji najpierw musiał się ukrywać, ale od 1941 roku wrócił do pracy w branży stolarskiej, zatrudniając się w prywatnej niemieckiej firmie budowlanej, która budowała domy dla straży granicznej wzdłuż rzeki Sanu, szczególnie w regionie Bieszczadów. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku znowu musiał uciekać z obawy przed deportacją na wschód. Kazimierz związał się z Związkiem Walki Zbrojnej.

Po zakończeniu działań wojennych, w sierpniu 1944 roku, stał się jednym z działaczy robotniczych wyróżnionych przez przedstawicieli PKWN do objęcia wpływowych stanowisk w Sanoku. 25 września 1944 roku jako przedstawiciel Polskiej Partii Socjalistycznej został wybrany delegatem do Tymczasowej Powiatowej Rady Narodowej w Sanoku. W sierpniu 1944 roku został mianowany zastępcą komendanta powiatowego Milicji Obywatelskiej, mając pod swoją komendą około 60 posterunków, i kształtując organizację MO na tym terenie. Jako komendant powiatowy MO w Sanoku 27 marca 1947 roku miał zaszczyt witać w mieście generała Karola Świerczewskiego, który tragicznie zginął następnego dnia.

Kazimierz Rzeszutko służył w Milicji przez 15 miesięcy, biorąc udział w działaniach przeciwko UPA i NSZ, jego aktywność w PPS była również znacząca. Na przełomie 1946 roku objął funkcję sekretarza nowo powstałych władz PPS w Sanoku. W 1948 roku został członkiem Wojewódzkiego Komitetu PPS w Rzeszowie i jako reprezentant PPS brał udział w Zjeździe Zjednoczeniowym, który odbył się 15 grudnia 1948 roku. W efekcie tego zjazdu powstała Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, a Kazimierz stał się jednym z członków pierwszego Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Rzeszowie, wybranego 23 grudnia 1948 roku.

W kolejnych latach piastował funkciI sekretarza w PZPR w Sanoku i później w Krośnie, mając również doświadczenie w branży naftowej w Krośnie, pracując w Instytucie Naftowym przez pięć lat. Ukończył szkołę średnią w systemie zaocznym, a później na stanowisku kierownika wydziału w Miejskiej Radzie Narodowej w Sanoku, a także jako kierownik administracji w Powiatowej Radzie Narodowej. W latach pięćdziesiątych był zarejestrowanym informatorem w Wojewódzkim Urzędzie do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie, działając pod pseudonimem „Janek”. Do 1972 roku był zastępcą kierownika Wydziału Zdrowia w Sanoku.

Po przejściu na emeryturę, Kazimierz Rzeszutko angażował się społecznie w Komitecie Miejskim PZPR w Sanoku, pełniąc obowiązki przewodniczącego referatu do spraw starych działaczy ruchu robotniczego w 1981 roku. Do końca lat osiemdziesiątych nadal był aktywnym działaczem PZPR, a w 1988 brał udział w obchodach jubileuszowych Kongresu Zjednoczeniowego, które odbyły się w Politechnice Warszawskiej. W 1948 roku współorganizował oddział powiatowy Związku Uczestników Walki Zbrojnej o Niepodległość i Demokrację oraz został wybrany na prezesa zarządu.

Jego życie osobiste wiązało się z Antoniną (z domu Szczurek lub Drwięga), z którą wziął ślub 22 września 1934 roku. Mieli córkę oraz syna Wilhelma, który urodził się w 1938 roku i również stał się oficerem oraz wykładowcą. Kazimierz Rzeszutko zmarł w wieku 89 lat, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Posada w Sanoku.

Odznaczenia i wyróżnienia

Kazimierz Rzeszutko zdobył liczne odznaczenia i wyróżnienia podczas swojej kariery, które świadczą o jego znaczących osiągnięciach.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski z 1985 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski z 1971 roku,
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” przyznany w 1982 roku,
• Medal im. Ludwika Waryńskiego zdobyty w 1987 roku,
• Różnorodne odznaczenia państwowe, resortowe oraz regionalne,
• List gratulacyjny złożony przez I sekretarza KC PZPR, Edwarda Gierka, z okazji 59. rocznicy Rewolucji Październikowej w 1976 roku,
• Adres okolicznościowy od Egzekutywy KM PZPR w Sanoku z okazji obchodów 80. urodzin oraz 45. rocznicy powstania PPR w 1986 roku.

---

Oceń: Kazimierz Rzeszutko

---