Władysław Dziadosz

Polityka i administracja

Władysław Dziadosz, urodzony 13 lutego 1893 roku w Tarnowie, to postać o niezwykle bogatej biografii. Przez całe życie był związany z tematyką prawną, uzyskując tytuł doktora praw. W okresie II Rzeczypospolitej Dziadosz pełnił liczne funkcje publiczne, w tym od 1934 do 1939 roku sprawował urząd wojewody kieleckiego.

Jako major audytor Wojska Polskiego, brał udział w walkach o niepodległość Polski, co świadczy o jego oddaniu i patriotyzmie. Dziadosz zmarł 13 marca 1980 roku w Londynie, pozostawiając po sobie ważny ślad w historii kraju.

Życiorys

Władysław Dziadosz przyszedł na świat w rodzinie, w której jego ojciec pełnił funkcję komisarza straży skarbowej. Po ukończeniu I Gimnazjum w Tarnowie w 1913 roku, zdecydował się na dalszą edukację na wydziale prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Swoje studia zakończył po przerwie spowodowanej wojną, uzyskując tytuł doktora praw w 1926 roku. W tej samej epoce stał się członkiem Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego.

W trakcie I wojny światowej, Dziadosz brał udział w walkach w Legionach jako oficer II baonu 5 pułku piechoty Legionów Polskich. Został ciężko ranny w bitwie pod Konarami 23 maja 1915 roku. Jego przełożony, gen. dyw. Leona Berbeckiego, w swojej ocenie podkreślał jego walory dowódcze, stwierdzając, że „był zawsze dowódcą dającym wzór honoru, pewności siebie w niebezpieczeństwie, wywierał wybitnie dodatni wpływ na szeregi i kolegów”. W wyniku swoich osiągnięć, awansował na chorążego 2 lipca 1915 roku oraz na podporucznika 1 listopada 1916 roku.

W latach 1917-1918 pełnił funkcję komendanta POW w Tarnowie. W październiku 1918 roku dowodził rozbrajaniem wojsk austriackich. Jeszcze w tym samym roku wziął udział w bitwie o Lwów. Po zakończeniu wojny, był oficerem Wojska Polskiego w czasie konfliktu z bolszewikami. 3 maja 1922 roku otrzymał awans do stopnia majora, mając 457. lokatę w korpusie oficerów piechoty, z dniem 1 czerwca 1919 roku.

W lipcu 1922 roku objął stanowisko dowódcy batalionu w 35 Pułku Piechoty w Łukowie. Do wiosny 1924 roku służył w 12 pułku piechoty w Wadowicach, nadal pozostając oficerem nadetatowym 35 pp. W kwietniu 1924 roku przeniesiono go do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie. Został również odkomenderowany na kurs oficerów sztabowych piechoty w Grupie. W styczniu 1927 roku został przeniesiony z 1 pp Leg. do 30 Pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie, gdzie zarządzał kwatermistrzostwem.

W kwietniu 1927 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na sześciomiesięczny okres. 2 kwietnia tego samego roku został mianowany prowizorycznym naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie. 17 listopada 1928 roku przeniesiono go do Urzędu Wojewódzkiego w Tarnopolu. W grudniu 1928 roku, zdobył nową rangę w korpusie oficerów sądowych jako major z 55,89 lokatą.

30 lipca 1929 roku przeniesiono go do Kielc, gdzie objął funkcję wicewojewody kieleckiego. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku przeszedł w stan spoczynku. Z kolei Dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 lutego 1930 roku otrzymał stanowisko wicewojewody białostockiego w Urzędzie Wojewódzkim w Białymstoku. Następnie pełnił rolę dyrektora Biura Sejmu w Warszawie oraz nadzorował Wydział Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie.

W 1934 roku figurował na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, gdzie był ujęty na liście starszeństwa oficerów w stanie spoczynku. Mianowany wojewodą kieleckim 3 lipca 1934 roku, objął stanowisko 9 lipca. Jako ostatni wojewoda kielecki okresu międzywojennego pełnił swoje zadania aż do agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę, a od 1939 roku przebywał na emigracji w Londynie.

W czerwcu 1954 roku został ministrem spraw wewnętrznych i kierownikiem Ministerstwa dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie w rządzie Stanisława Mackiewicza, jednak w sierpniu tego roku ustąpił z zajmowanych funkcji. Był aktywnym członkiem I i III Rady Rzeczypospolitej Polskiej, na przełomie lat 1954–1968.

Władysław Dziadosz odszedł z tego świata i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Nowym Targu, w Skotnicy (kwatera 4, rząd 1, grób 45).

Ordery i odznaczenia

Władysław Dziadosz był odznaczony wieloma prestiżowymi wyróżnieniami, które podkreślają jego znaczące osiągnięcia i zasługi. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931),
  • Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931),
  • Krzyż Walecznych (trzykrotnie),
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Wielki Oficer Orderu Chrystusa (Portugalia),
  • Komandor Orderu Chrystusa (Portugalia),
  • Komandor Orderu Korony Włoch (Włochy),
  • Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia).

Przypisy

  1. Cmentarz - strona główna [online], www.ecmentarz.nowytarg.pl [dostęp 06.12.2022 r.]
  2. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 220.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 9.
  4. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. 1, s. 99, 31.01.1929 r. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.
  5. Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, t. 1–2, 30.06.1927 r., s. 169.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
  7. Rocznik Oficerski 1928, s. 119, 170.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 55 z 31 grudnia 1926 roku, s. 455.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 424.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 40 z 19 kwietnia 1924 roku, s. 227.
  11. Rocznik Oficerski 1924, s. 133, 347.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 548.
  13. Lista starszeństwa 1922, s. 35.
  14. Lista starszeństwa 1917, s. 22.
  15. Zaszczytne odznaczenie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. 315, 14.11.1931 r.
  16. M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
  18. a b c d e f g h Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 158–159.
  19. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 368.

Oceń: Władysław Dziadosz

★★★★★
Średnia ocena:4.75 Liczba ocen:23