Ferdynand Zarzycki

Polityka i administracja

Ferdynand Zarzycki był znaczącą postacią w historii Polski, urodził się 22 grudnia 1888 roku w Tarnowie. Jego życie zawodowe ściśle związane było z Wojskiem Polskim, w którym osiągnął stopień generała brygady.

W latach 1931–1934 pełnił funkcję ministra przemysłu i handlu, co czyniło go istotnym elementem w rządzie II Rzeczypospolitej. Jako minister miał wpływ na rozwój polskiego przemysłu i handlu, co przyczyniło się do modernizacji kraju w trudnych czasach.

Oprócz tego, Ferdynand Zarzycki był także senatorem w II Rzeczypospolitej, co podkreśla jego zaangażowanie w politykę państwową. W 1936 roku objął stanowisko zastępcy Komendanta Naczelnego Związku Legionistów Polskich, co świadczy o jego wpływie w środowisku weteranów i miłośników idei legionowych.

Zmarł 10 października 1958 roku w Chicago, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskiej historii.

Życiorys

Ferdynand Zarzycki, syn Franciszka – nadstrażnika oraz Teofili z Nastalików, przyszedł na świat w rodzinie o wysokich aspiracjach. Był młodszym bratem Leopolda, który zajmował się prawem i pełnił funkcję sędziego w Sądzie Najwyższym, a jego odejście miało miejsce 24 października 1930 roku w malowniczym Meranie, we Włoszech. W 1899 roku rozpoczął edukację w c. k. Gimnazjum w Tarnowie, by w 1903 przenieść się do nowo otwartego c. k. Gimnazjum II w Tarnowie, gdzie kontynuował naukę.

Po ukończeniu studiów z zakresu filozofii w Krakowie, Ferdynand związał się zawodowo z c.k. Gimnazjum w Nowym Targu, gdzie w roku szkolnym 1912/13 rozpoczął pracę jako nauczyciel języków: polskiego, łacińskiego i greckiego. Nie był jedynie nauczycielem, ale także osobą zaangażowaną w ruch skautowy; w 1912 roku założył przy gimnazjum I Drużynę Skautową im. K. Pułaskiego. Poza tym, partycypował w Drużynie Podhalańskiej znajdującej się w Nowym Targu. 26 sierpnia 1913 roku został przeniesiony przez Radę Szkolną Krajową do c.k. II Gimnazjum w Tarnowie, co stanowiło kolejny etap jego kariery dydaktycznej.

W latach 1914-1917, Zarzycki aktywnie uczestniczył w Związku Strzeleckim, pełniąc funkcję adiutanta w Legionach Polskich. Jego umiejętności wojskowe szybko zaowocowały, wkrótce został dowódcą kompanii szkolnej w Polskiej Sile Zbrojnej. W dniu 1 kwietnia 1918 r. objął dowództwo nad 8. pułkiem piechoty Legionów, stając się jego pierwszym dowódcą po reaktywacji. Wykazując się odwagą, brał udział w odsieczy Lwowa i 17 lutego doznał rany podczas wypadu do Rzęsnej Ruskiej, Kozic, Domażyra i Haraszynowa. Od 20 lipca do 24 września 1919 r. pełnił obowiązki dowódcy II Brygady Piechoty Legionów.

W czasie służby jako komendant Szkoły Aplikacyjnej Oficerów Piechoty w Rembertowie, między 25 września 1919 a 30 kwietnia 1920, a także od 1 grudnia 1920 do lipca 1921, brał na siebie odpowiedzialność na różnych wysokich stanowiskach. Ponadto, 22 maja 1920 roku uzyskał awans na pułkownika, zatwierdzony ze wsteczną datą na 1 kwietnia tego samego roku. W tym czasie dowodził 4 Dywizją Piechoty oraz został przeniesiony do komendy miasta Warszawy na stanowisko zastępcy komendanta i do Komendy Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii.

W dniu 1 grudnia 1924 roku, Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień generała brygady, co przyczyniło się do dalszych awansów w jego karierze wojskowej. 3 grudnia 1924 roku został mianowany dowódcą 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. Po kolejnych miesiącach, 31 lipca 1927 roku, objął stanowisko I zastępcy Wiceministra Spraw Wojskowych. W 1930 roku zmienił swoje zadania, zostając generałem do zleceń.

W latach 1931-1934 pełnił funkcję ministra przemysłu i handlu, a po 31 maja 1934 został przeniesiony w stan spoczynku. Zasiadał na usytuowanej pozycji senatora RP, reprezentując województwo stanisławowskie w IV i V kadencji. W tym okresie aktywnie działał, sprawując funkcję prezesa rady Izby Handlowej Polsko-Łacińsko-Amerykańskiej.

Po zakończeniu kampanii wrześniowej, znalazł się na Bliskim Wschodzie do września 1947 roku, bez przydziału wojskowego, a następnie po demobilizacji osiedlił się w Stanach Zjednoczonych. Ostatecznie, Ferdynand Zarzycki zmarł 10 października 1958 roku w Chicago, gdzie spoczął w miejscu pamięci na kwaterze 1, lot 103, blok G, sekcja 42.

Ordery i odznaczenia

Ferdynand Zarzycki, wybitny bohater i militarysta, był odznaczany wieloma prestiżowymi nagrodami.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3049,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 10 listopada 1928 roku,
  • Krzyż Niepodległości, przyznany 6 czerwca 1931 roku,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 2 maja 1923 roku,
  • Krzyż Walecznych, odznaczony czterokrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany dwukrotnie, po raz pierwszy 17 marca 1930 roku,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Odznaka za Rany i Kontuzje,
  • Order Krzyża Orła I klasy, nadany przez Estonię w 1934 roku,
  • Komandor Krzyża Wielkiego Order Trzech Gwiazd, uzyskany w Łotwie w 1933 roku,
  • Wielki Oficer Orderu św. Sawy, przyznany przez Jugosławię w 1929 roku,
  • Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii,
  • Komandor Orderu Legii Honorowej, nadany przez Francję w 1929 roku,
  • Oficer Orderu Legii Honorowej, przyznany przez Francję,
  • Kawaler Orderu Legii Honorowej, uzyskany w 1922 roku we Francji,
  • Krzyż Żelazny II klasy, przyznany przez Prusy,
  • Medal Zasługi Wojskowej, otrzymany w Austro-Węgrzech.

Te odznaczenia symbolizują jego niezwykłe oddanie dla kraju oraz wyróżniające się osiągnięcia na polu walki.

Oceń: Ferdynand Zarzycki

★★★★★
Średnia ocena:4.96 Liczba ocen:5