Jan Stadnicki (1841–1919)

Polityka i administracja

Jan Stadnicki, noszący herb Szreniawa bez Krzyża, przyszedł na świat 31 stycznia 1841 roku w Tarnowie. Był on osobą o wielu talentach, zarówno jako ziemianin, jak i inżynier. Jego osiągnięcia wyróżniają się na tle polskiej historii, a jego życie zawodowe i polityczne miało znaczący wpływ na lokalną społeczność oraz szerzej na Galicję.

Stadnicki pełnił ważne funkcje jako poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego, a także jako członek austriackiej Rady Państwa. Jego zaangażowanie w sprawy publiczne zostało docenione, co doprowadziło do nadania mu statusu dożywotniego członka Izby Panów. Zmarł 20 grudnia 1919 roku w Krakowie, pozostawiając za sobą trwały ślad w historii regionu.

Życiorys

Jan Stadnicki, po zakończeniu studiów we Francji, zyskał doświadczenie inżynierskie, pracując przy realizacji projektu linii kolejowej łączącej Paryż z Bordeaux. Po powrocie do Galicji zaangażował się w budowę linii kolejowej między Lwowem a Kołomyją, a także w działania związane z regulacją rzek, jednocześnie prowadząc własne majątki.

Od 1866 roku, jego działalność koncentrowała się na pracy w Towarzystwie Gospodarczo-Rolniczym z siedzibą w Krakowie oraz w wielu innych organizacjach gospodarczych. W tym okresie zasiadał m.in. w Radzie Nadzorczej Austriackiego Banku dla Krajów Koronnych w Wiedniu, a także przewodniczył Radzie Nadzorczej Österreichische Central-Boden-Credit Bank, również w tym samym mieście.

W 1877 roku, Jan Stadnicki został wybrany posłem do Sejmu Krajowego, reprezentując okręg tarnowski. Jego kadencja w tym organie trwała aż do 1895 roku, a wybór miał miejsce z IV kurii okręgu Brzesko. Niezwykle aktywny, w 1882 roku uzyskał mandat w Izbie Poselskiej Rady Państwa w Wiedniu, a w 1895 roku został mianowany dożywotnim członkiem Izby Panów. Po długim okresie zaangażowania w politykę, w 1917 roku zdecydował o wycofaniu się z życia politycznego.

Posiadał dobra takie jak Wielka Wieś, Milówka oraz Rożnów, które obejmowały liczne wsie, m.in. Bujne, Łaziska, Radajowice, Wiesiółka oraz Zagórze. Jan Stadnicki odszedł z tego świata w 1919 roku, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Wojniczu.

Rodzina i życie prywatne

Jan Stadnicki był synem Bronisława Stadnickiego, który uczestniczył w powstaniu listopadowym, oraz Krystyny, która nosiła nazwisko Stadnicka. W 1872 roku zawarł związek małżeński 21 września z Teofilą Bogumiłą, hrabianką Łubieńską, należącą do rodu Pomian. Para doczekała się potomstwa, w tym:

  • Andrzeja (około 1873–1916),
  • Bogumiły (około 1873–1933),
  • Antoniego Bronisława (1874–1906),
  • Marii Kunegundy (1876–1910, później Mańkowskiej),
  • Bernarda (1879–1904), który był oficerem armii belgijskiej,
  • Joanny Krystyny (1879–1923), która później została żoną Jana Stadnickiego (1879–1923) i odziedziczyła Wielką Wieś,
  • Jana Krzysztofa, który urodził się w 1881 roku, lecz zmarł w dzieciństwie.

Oceń: Jan Stadnicki (1841–1919)

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:24