Wanda Zabłocka

W 1918 roku zdała egzamin dojrzałości z odznaczeniem w Krakowie, a następnie rozpoczęła roczny Kurs Ogrodnictwa przy Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ). Po ukończeniu studiów przyrodniczych na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i uzyskaniu absolutorium w 1923 roku, podjęła pracę w Państwowym Gimnazjum Żeńskim im. Królowej Wandy w Krakowie.

W krakowskiej placówce prowadziła zajęcia, jednocześnie przygotowując się do obrony pracy doktorskiej, którą obroniła w 1925 roku. W tym samym czasie została starszym asystentem w Katedrze Botaniki na Wydziale Rolniczym UJ, a także zawarła związek małżeński z botanikiem Janem Wojciechem Zabłockim, z którym nie mieli dzieci. Jej pasja do botaniki skłoniła ją do dalszego kształcenia się w renomowanych placówkach za granicą, takich jak Instytut Botaniki i Muzeum Przyrodnicze w Wiedniu oraz Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu.

W obliczu II wojny światowej aktywnie uczestniczyła w ochronie mienia Uniwersytetu, a w 1945 roku obroniła pracę habilitacyjną na temat mikoryzy u przedstawicieli rodzaju Viola, co stanowiło bazę dla jej późniejszych badań. Prowadziła szerokie badania nad biologią grzybów mikoryzowych oraz wnętrzniakami. Po wojnie osiedliła się w Toruniu z mężem, gdzie związała swoje życie zawodowe z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika.

W Toruniu zorganizowała Pracownię Fitopatologii w Ośrodku Doświadczalnym Biologii Stosowanej w Koniczynce, a w latach 1954–1970 pełniła funkcję profesora na UMK. Jej wkład w naukę był wielokrotnie doceniany, co potwierdzają liczne odznaczenia, takie jak Medal za Długoletnią Służbę, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotą Odznakę Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.

Jedna z jej znaczących publikacji to Grzyby kapeluszowe Polski, wydana w 1949 roku, oraz Grzyby pasożytne, która ukazała się w 1950 roku. Wanda Zabłocka pozostawiła po sobie trwały ślad w polskiej botanice i mykologii.