Stefan Bartik

Kultura i sztuka

Stefan Bartik, urodzony 25 grudnia 1903 roku w Tarnowie, a zmarły 3 grudnia 1964 tamże, był znanym polskim aktorem, który zyskał uznanie w teatrze, filmie i telewizji. Jego życie zawodowe zaczęło się w nieco innej branży – był z wykształcenia drukarzem. Pracował jako metrampaż w drukarni „Ilustrowanego Kuryera Codziennego” w Krakowie. Jednakże w latach 30. podjął decyzję o rozpoczęciu kariery w amatorskim teatrze, co okazało się istotnym krokiem w jego życiu zawodowym.

W 1953 roku Bartik z powodzeniem zdał eksternistyczny egzamin aktorski, co otworzyło mu drzwi do profesjonalnej kariery. Jednym z jego pierwszych miejsc pracy był Teatr Ziemi Rzeszowskiej, gdzie występował od 1953 roku. Następnie, w latach 1955–1956, związany był z krakowskim Teatrem Młodego Widza, a w 1956 roku z łódzkim Teatrem Satyry. Jego talent i charyzma sprawiły, że szybko zyskał sympatię widowni.

Od 1963 roku Bartik rozpoczął współpracę z Teatrem Ziemi Krakowskiej im. Ludwika Solskiego w Tarnowie. Działalność artystyczna Bartika pozwoliła mu na osiągnięcie wielu sukcesów oraz niezatartego śladu w polskiej kulturze. Po jego śmierci, spoczął na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie, w sektorze SC5-8-7, gdzie nadal można go wspominać i oddać hołd jego niezawodnemu wkładowi w sztukę teatralną.

Spektakle teatralne

Stefan Bartik ma na swoim koncie wiele znaczących ról teatralnych, które miały miejsce głównie w latach 50. i 60. XX wieku. Jego osiągnięcia artystyczne są następujące:

  • 1953 – Słomkowy kapelusz jako Nonancourt (reż. Jan Perz, Irma Czaykowska),
  • 1953 – Moralność pani Dulskiej jako pan Dulski (reż. I. Czaykowska),
  • 1953 – Dwa tygodnie w „Raju” jako Planicki (reż. Henryk Lotar),
  • 1953 – Domek z kart jako premier (reż. Wanda Wróblewska); także asystent reżysera,
  • 1953 – Jak hartowała się stal (reż. Hanna Małkowska, Janina Orsza),
  • 1955 – Romantyczni jako Błażej (reż. Maria Biliżanka),
  • 1955 – Dalekie jako Iwan Markowicz Markow (reż. Zofia Mysłakowska),
  • 1955 – Zimowa opowieść jako Autolikus; Woźny (reż. Iwo Gall),
  • 1956 – Krzesiwo jako Żołnierz (reż. M. Biliżanka),
  • 1956 – Sprawa Kowalskiego jako dyrektor Sporysz; Nacz. Nowicki (reż. Włodzimierz Kwaskowski),
  • 1963 – Wszystko dobre, co się dobrze kończy jako żołnierz-tłumacz (reż. Jerzy Jarocki),
  • 1963 – Peer Gynt jako Aslak (reż. Lidia Zamkow),
  • 1964 – Lalka jako Węgrowicz; Szpigelman (reż. zespołowa),
  • 1964 – Wierna rzeka jako oficer I (reż. Jolanta Ziemińska),
  • 1964 – Robin Hood (reż. Kazimierz Barnaś).

Filmografia

Filmografia Stefana Bartika obejmuje szereg znakomitych ról, które zdobyły uznanie widzów. W jego dorobku znajdują się zarówno bliskie sercu produkcje, jak i te, które zyskały powszechne uznanie.

  • Szkice węglem (1956) jako chłop Gomuła,
  • Zemsta (1956) jako Śmigalski, dworzanin Cześnika,
  • Ewa chce spać (1957) jako komisarz, szef 8. komisariatu,
  • Kapelusz pana Anatola (1957) jako członek bandy,
  • Muszę myśleć o synku (1957),
  • Pętla (1957) jako klient w barze „Pod Orłem” (nie występuje w czołówce),
  • Wypad za miasto (1957),
  • Kalosze szczęścia (1958) jako człowiek z trąbą,
  • Miasteczko (1958) jako szynkarz Tuź,
  • Ostatni strzał (1958) jako Dudziak, restaurator,
  • Pan Anatol szuka miliona (1958) jako „Gruby”, członek bandy,
  • Wolne miasto (1958) jako listonosz śmiejący się z Plichty (nie występuje w czołówce),
  • Żołnierz królowej Madagaskaru (1958) jako inspicjent w „Arkadii” (nie występuje w czołówce),
  • Cafe „Pod Minogą” (1959) jako strażnik niemiecki przed willą (nie występuje w czołówce),
  • Gdy spadają anioły (1959) jako ojciec dziewczyny (nie występuje w czołówce),
  • Inspekcja pana Anatola (1959) jako konduktor w sleepingu,
  • Miejsce na ziemi (1959) jako robotnik kolejowy (nie występuje w czołówce),
  • Sygnały (1959) jako sanitariusz Kulawik,
  • Ostrożnie Yeti (1960) jako złodziej Karol,
  • Tysiąc talarów (1960) jako bandyta,
  • Walet pikowy (1960) jako eks-kamerdyner pp. Dominków,
  • Mąż swojej żony (1961) jako kibic Skrobiszewski,
  • Szczęściarz Antoni (1961) jako woźny w USC,
  • Czarne skrzydła (1962) jako Supernak,
  • Kryptonim Nektar (1963) jako portier,
  • Mansarda (1963) (nie występuje w czołówce),
  • Naganiacz (1963) jako człowiek ze spalonej leśniczówki,
  • Agnieszka 46 (1964) jako inwalida,
  • Rachunek sumienia (1964) jako Lesikiewicz,
  • Rękopis znaleziony w Saragossie (1964) jako właściciel gospody „Pod Krzyżem Maltańskim”.

Warto zauważyć, że Bartik często pojawiał się w filmach w rolach, które chociaż nie zawsze były na czołówce, to pozostawiły niezatarte ślady w takich dziełach jak „Pętla” czy „Wolne miasto”. Jego talent aktorski i wszechstronność przyczyniły się do trwałego wpisania się w historię polskiego kina.

Przypisy

  1. GROBONET 2.6 – wyszukiwarka osób pochowanych – Cmentarz parafialny Kraków Salwator [online], krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 16.12.2019 r.]

Oceń: Stefan Bartik

★★★★★
Średnia ocena:4.9 Liczba ocen:11