Zbigniew Jaruzelski

---

Życiorys

Zbigniew Jaruzelski urodził się 30 sierpnia 1900 w Tarnowie, który wówczas był powiatowym miastem w Królestwie Galicji i Lodomerii. Pochodził z rodziny wojskowej, jego ojcem był Józef Wincenty (1871–1939), nadporucznik 2 Galicyjskiego Pułku Ułanów, a później podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego. Matka Zbigniewa, Izabella (1878–1943), była córką Mikołaja Krzysztofowicza. Zbigniew miał dwie siostry: Jadwigę Agnieszkę (1901–1944), żonę Bogusława Horodyńskiego oraz Ewę Marię (1903–1987), żonę Aleksandra Cybulskiego, która była matką dwóch synów: Zbyszka i Marcina Stanisława (1909–1992).

Zbigniew był także wnukiem Józefa Benedykta (1845–1915), który był powstańcem styczniowym oraz dowódcą plutonu w oddziale Zygmunta Padlewskiego i Kobylańskiego. Józef Benedykt, a młodszy brat Wojciecha, również powstańca 1863, miał syna Władysława Mieczysława, którego matka, Wanda Zarembów, również miała syna Wojciecha (1923–2014).

Wczesną edukacją Zbigniewa była nauka w rodzinnej szkole oraz w klasie pierwszej gimnazjum. Egzamin wstępny do drugiej klasy gimnazjum zdał w Przemyślu, a jego dalsza edukacja odbywała się w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym Ojców Jezuitów w Chyrowie (klasy 2–5). Następnie, 15 kwietnia 1917, rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum IV we Lwowie, jednak pandemia grypy hiszpanki przerwała jego naukę w klasie ósmej w październiku 1918. Po kryzysie związanym z tą pandemią, Zbigniew przedostał się z grupą ochotników do Lwowa.

W 16 stycznia 1919, Zbigniew dołączył do 5 pułku artylerii polowej we Lwowie, a wkrótce został przydzielony do 4. baterii „Kastor”. Służył w tej jednostce do czerwca 1919 roku. W międzyczasie, 6 lutego 1919, zdał ustny egzamin dojrzałości w swoim gimnazjum. Później, 15 czerwca 1919, został przeniesiony do 1 pułku artylerii polowej Legionów, gdzie walczył w Małopolsce Wschodniej oraz na froncie litewsko-białoruskim. Od 15 lutego do 1 lipca 1920 był uczniem 25. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie.

W 6 lipca 1920, w stopniu podchorążego, został przydzielony do 145 pułku piechoty Strzelców Kresowych. Jego odwaga w czasie walki pod Łopatynem 2 sierpnia 1920 przyczyniła się do przyznania mu Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari. Po kilku ranach i hospitalizacji, wrócił do jednostki, a 9 listopada 1920 mianowano go podporucznikiem. Z dotychczasowego doświadczenia wynikało, że 15 lutego 1922 będąc w rezerwie, Zbigniew został przypisany do 72 pułku piechoty.

W kolejnych latach Zbigniew zajął się studiami na Wydziale Rolniczo-Leśnym Politechniki Lwowskiej, które ukończył 30 czerwca 1926 jako inżynier rolnik. Już w tym roku rozpoczął pracę w dzierżawionym majątku Załucze Górne w powiecie śniatyńskim oraz działał w lokalnym Związku Strzeleckim. 29 stycznia 1932 prezydent RP przyznał mu stopień porucznika rezerwy, z kolei w 1934 roku figurował jako oficer rezerwy w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja II.

Wiosną 1940 roku, podczas zamiaru przekroczenia granicy rumuńskiej, Zbigniew został aresztowany przez Sowietów i zesłany do łagru w Swierdłowsku na Uralu, gdzie tragicznie zmarł. Był żonaty i miał dwóch synów: Andrzeja, znanego jako „Urban” (ur. 11 czerwca 1927 – zm. 27 października 1974) oraz Wojciecha (ur. 6 grudnia 1929).

Ordery i odznaczenia

W historii Zbigniewa Jaruzelskiego istotne miejsce zajmują jego odznaczenia i ordery, które przyznano mu za zasługi wojskowe i patriotyczne. Wśród nich wyróżnia się:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1951 – datowany na 30 czerwca 1921,
• Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką.

---

Oceń: Zbigniew Jaruzelski

---