Jan Wiśniewski (major)

Wojsko i służby mundurowe

Jan Ludwik Wiśniewski to postać o znaczącym wkładzie w historię polskich sił zbrojnych. Urodził się 8 lipca 1899 roku w Tarnowie, gdzie spędził swoje dzieciństwo oraz młodość, kształtując charakter i przyszłe umiejętności. Jego życie zakończyło się w 1971 roku w Londynie, co odzwierciedla długą drogę, jaką przeszedł.

Jako major piechoty Wojska Polskiego, Wiśniewski odegrał kluczową rolę w różnych aspektach działań wojskowych, swoją postawą i oddaniem przyczyniając się do walki o niepodległość Polski. Jego zasługi oraz determinacja pozostają w pamięci historyków i pasjonatów tematu.

Życiorys

Jan Wiśniewski przyszedł na świat 7 lipca 1899 roku w Tarnowie. Jego edukacja rozpoczęła się w tarnowskim gimnazjum, które ukończył, zdobywając wykształcenie na poziomie osiemletnim. W 1915 roku postanowił wstąpić do Legionów Polskich, a już od 1918 roku był żołnierzem Wojska Polskiego. W 1919 roku ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty z siedzibą w Warszawie. 16 czerwca tego samego roku uzyskał stopień podporucznika, służąc w 13 pułku piechoty.

W kolejnych latach, w 1921 roku, został przydzielony do 42 pułku piechoty, gdzie pełnił funkcję długoletniego oficera. Po odbyciu kursu w Szkole Młodszych Oficerów Artylerii, który zakończył w 1928 roku, objął dowództwo plutonu artylerii piechoty w swoim macierzystym pułku, otrzymując stopień porucznika. Już wkrótce, bo 1 stycznia 1930 roku, awansował na kapitana. Od 9 sierpnia do 30 grudnia 1934 roku uczestniczył w szkoleniu na kursie unifikacyjnym dla kapitanów, które prowadzone było w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Tam w 1935 roku ukończył kurs taktyczno-strzelecki.

W sierpniu 1935 roku Wiśniewski został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie objął stanowisko dowódcy kompanii w batalionie KOP „Dawidgródek”. Jego awans na majora nastąpił z dniem 19 marca 1937 roku, zajmując 102. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Od 17 stycznia 1938 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy batalionu KOP „Dawidgródek”, a w kwietniu 1939 roku doszedł do dowództwa batalionu KOP „Sienkiewicze”. W połowie maja 1939 roku objął dowództwo nad batalionem KOP „Hel”. Jako dowódca tego oddziału brał czynny udział w kampanii wrześniowej.

Po kapitulacji Rejonu Umocnionego Hel, 2 października 1939 roku, został wzięty do niewoli przez Niemców. Swoje losy związał z Oflagiem VII A w Murnau. Po zakończeniu II wojny światowej Jan Wiśniewski postanowił nie wracać do kraju. Ostatecznie osiedlił się w Londynie, gdzie zmarł w 1971 roku.

Ordery i odznaczenia

Jan Wiśniewski, w swojej karierze, został uhonorowany wieloma ważnymi odznaczeniami, które podkreślają jego wkład w służbę i działania na rzecz ojczyzny. Poniżej przedstawione zostały najistotniejsze z nich:

  • Krzyż Niepodległości – przyznany 16 września 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi – nadany 11 listopada 1938 roku „za zasługi w służbie Korpusu Ochrony Pogranicza”,
  • Srebrny Krzyż Zasługi,
  • Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”.

Przypisy

  1. Rybka i Stepan 2003, s. 381.
  2. M.P. z 1938 r. nr 160, poz. 290.
  3. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 8 z 11.11.1931 r., s. 369.
  4. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
  5. Rocznik Oficerski 1932, s. 71, 572.
  6. Rocznik Oficerski 1928, s. 58, 230.
  7. Rocznik Oficerski 1923, s. 163, 591.
  8. Lista starszeństwa 1935, s. 69.
  9. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 2 z 26.01.1934 r., s. 37.

Oceń: Jan Wiśniewski (major)

★★★★★
Średnia ocena:4.95 Liczba ocen:25