Józef Szerwiński

Wojsko i służby mundurowe

Józef Szerwiński, znany również jako Szewc, to postać o niezwykle bogatej historii. Urodził się 9 lutego 1899 roku w Tarnowie, gdzie rozpoczął swoją życiową drogę, która miała go zaprowadzić w szeregi znaczących wydarzeń wojskowych. Jego życie zakończyło się 12 lutego 1952 roku w Polanicy-Zdroju.

Szerwiński był oficerem w Wojski Polskim oraz w Polskich Siłach Zbrojnych, gdzie pełnił funkcję majora dyplomowanego artylerii. W trakcie swojej kariery wojskowej odegrał kluczową rolę, będąc członkiem formacji, które miały istotny wpływ na losy kraju.

Bez sprzecznie, jego wyróżniającym osiągnięciem było otrzymanie Orderu Virtuti Militari, co stanowi najwyższe odznaczenie wojskowe w Polsce, przyznawane za wyjątkowe zasługi w działaniach wojennych.

Życiorys

Józef Szerwiński, urodzony w Tarnowie, pochodził z rodziny Ignacego. Jego wojskowa kariera rozpoczęła się 14 sierpnia 1914 roku, kiedy to wstąpił do Legionów Polskich, zostając przydzielonym do III batalionu 3 Pułku Piechoty. W styczniu 1916 roku Szerwiński został przeniesiony do szkoły artylerii w Wiedniu, a po jej ukończeniu do 1 Pułku Artylerii.

W wrześniu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, dołączył do cesarskiej i królewskiej Armii, przechodząc do Pułku Artylerii Polowej Nr 59. Służył w 1 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów w Wilnie. 3 maja 1922 roku, w wyniku weryfikacji, uzyskał stopień porucznika, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, zajmując 577. lokatę w korpusie oficerów artylerii. Natomiast 12 kwietnia 1927 roku otrzymał stopień kapitana, z datą starszeństwa 1 stycznia 1927 roku oraz 60. lokatę w tym samym korpusie.

W grudniu 1928 roku został przeniesiony do 1 Dywizji Piechoty Legionów, gdzie objął stanowisko II oficera sztabu. Następnie, 5 stycznia 1931 roku, rozpoczął dwuletni kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, który zakończył 1 listopada 1932 roku, otrzymując dyplom oficera dyplomowanego. Po zakończeniu kursu został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.

W styczniu 1935 roku Szerwiński przeniósł się ze Sztabu Głównego do 14 Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu na stanowisko dowódcy dywizjonu. W 1936 roku uzyskał awans na stopień majora ze starszeństwem z datą 1 stycznia 1936 roku oraz 38. lokatę w korpusie oficerów artylerii. W październiku 1937 roku został przeniesiony do Dowództwa Obrony Wybrzeża Morskiego w Gdyni, gdzie pełnił funkcję oficera taktycznego ds. Lądowej Obrony Wybrzeża.

W roku 1938 Szerwiński stworzył plan obrony Wybrzeża, który ostatecznie został odrzucony przez inspektora armii, Władysława Bortnowskiego. 30 listopada tego samego roku został zwolniony ze swojego stanowiska. W marcu 1939 roku pełnił służbę w Dowództwie KOP w Warszawie, zajmując stanowisko kierownika referatu operacyjnego Oddziału Operacyjno-Mobilizacyjnego.

23 lipca 1939 roku, na prośbę kontradmirała Józefa Unruga, został odkomenderowany do jego dyspozycji. Już 9 września 1939 roku objął obowiązki szefa sztabu Lądowej Obrony Wybrzeża. Po kapitulacji znalazł się w niemieckiej niewoli, przebywając w różnych obozach, takich jak Stargard, II A Prenzlau, II E Neubrandenburg, II C Woldenberg i VII A Murnau.

11 lipca 1945 roku Szerwiński dołączył do 2 Korpusu Polskiego, gdzie został przydzielony do dowództwa na stanowisko szefa wydziału służby sztabów. 12 października 1946 roku, na własną prośbę, został zwolniony ze służby w Polskich Siłach Zbrojnych, a 8 listopada tego samego roku powrócił do Polski.

Józef Szerwiński zmarł 12 lutego 1952 roku w Polanicy-Zdroju, podczas pobytu w sanatorium, po przebytym zawale serca. Jego ostatni spoczynek ma miejsce na cmentarzu komunalnym w Polanicy-Zdroju, gdzie znajduje się w sektorze 7-B-31.

Ordery i odznaczenia

Józef Szerwiński został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które są wyrazem jego zasług i poświęcenia. Oto lista jego orderów i odznaczeń:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, przyznany 22 lutego 1921,
  • Krzyż Niepodległości, nadany 16 września 1931,
  • Krzyż Walecznych, przyznany czterokrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 25 maja 1939,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, nadany 10 listopada 1928,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
  • Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929).

Upamiętnienie

W dniu 24 kwietnia 2016 roku w Milanówku, na ogrodzeniu domu przy ulicy Grabowej 5, dokonano odsłonięcia tablicy pamiątkowej, która upamiętnia major Józefa Szerwińskiego.

Przypisy

  1. Cmentarz komunalny w Polanicy Zdroju - wyszukiwarka osób pochowanych [online], polanicazdroj.grobonet.com [dostęp 05.02.2022 r.]
  2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 31.12.2020 r.]
  3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 919.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 164.
  5. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 344.
  6. Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 525.
  7. Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 24.
  8. M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  9. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 406.
  13. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 227.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 402.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 7.
  17. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 170, 375.
  18. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638, 750.
  19. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715, 826.
  20. Spis oficerów 1921 ↓, s. 280.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 123.
  22. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 354.
  23. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 415.
  24. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 241.

Oceń: Józef Szerwiński

★★★★★
Średnia ocena:4.97 Liczba ocen:16