Kazimierz Marczewski (podpułkownik)

---

Życiorys

Kazimierz Marczewski, urodzony w rodzinie Wojciecha i Heleny z d. Jachna, był znanym oficerem, a jego życie zostało naznaczone nie tylko walką o ojczyznę, ale również zobowiązaniami wynikającymi z wyboru kariery wojskowej. Jako absolwent seminarium nauczycielskiego, podjął decyzję o wstąpieniu do Legionów Polskich 6 sierpnia 1914 roku, gdzie służył w 3 kompanii w 1 pułku piechoty. Jego heroiczna postawa zaowocowała odznaczeniem Orderem Virtuti Militari, zdobytym podczas bitwy pod Przepiórowem 23 maja 1915 roku, gdzie jego działania umożliwiły skuteczne wycofanie się jednostki.

W obliczu kryzysu przysięgowego, Marczewski, z racji miejsca zamieszkania, powołany został do armii austro-węgierskiej. Uczestniczył w walkach na froncie włoskim, gdzie niestety z dniem 21 kwietnia 1918 roku dostąpił niewoli. Po zakończeniu I wojny światowej, z entuzjazmem wstąpił w listopadzie 1918 roku do szeregów Błękitnej Armii, która przyczyniła się do powrotu niepodległej Polski w czerwcu 1919. W dalszym ciągu zaangażował się w walki w ramach 42 pułku piechoty na frontach wojny polsko-bolszewickiej.

W latach 1921-1922 Marczewski służył w 5 pułku piechoty Legionów, a 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, uzyskując 1659. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W kolejnych latach jego kariera rozwijała się dynamicznie; w 1923 roku przeniesiono go do 63 pułku piechoty w Toruniu. W ciągu kilku następnych lat, między innymi w 1927 roku, uczestniczył w kursie w Centralnej Szkole Strzelniczej. 18 lutego 1928 roku awansował na majora z 165. lokatą, a niedługo potem objął stanowisko dowódcy batalionu w 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie.

Z dnia 3 listopada 1932 roku Marczewski rozpoczął kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, który zakończył z dyplomem naukowym oficera dyplomowanego. Po ukończeniu edukacji, 1 listopada 1934 roku, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu, a niedługo później obejmował stanowisko szefa sztabu w 8 Dywizji Piechoty w Modlinie. Na stopień podpułkownika awansował 19 marca 1937 roku.

W trakcie września 1939 roku pełnił funkcję szefa sztabu 8 Dywizji Piechoty, biorąc udział w obronie Modlina. Po kapitulacji twierdzy dostał się do niewoli, przebywając początkowo w Oflagu IV C Colditz, a później przenosząc się do wielu innych oflagów, aż do Oflagu II D Gross-Born 15 maja 1942 roku. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, Marczewski emigrował do Stanów Zjednoczonych Ameryki, lecz w 1957 roku zdecydował się powrócić do Polski.

Ostatnie lata życia Kazimierz Marczewski spędził w Poznaniu, gdzie 26 maja 1976 roku zmarł. Jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya (kwatera św. Łazarza-23-5). Życie podpułkownika Marczewskiego było również związane z życiem osobistym; w 1919 roku zawarł związek małżeński z Wandą Kalinowską, z którą doczekał się dwojga dzieci.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Marczewski, podpułkownik, był odznaczonym żołnierzem, który na przestrzeni swojej kariery wojskowej otrzymał liczne odznaczenia. Jego osiągnięcia bojowe i oddanie dla ojczyzny zostały docenione przez władze.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7145, przyznany 17 maja 1922,
• Krzyż Niepodległości, nadany 9 listopada 1931,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 10 listopada 1938,
• Krzyż Walecznych, przyznany trzykrotnie, a po raz czwarty 29 września 1939 przez generała dyw. Juliusza Rómmla,
• Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 10 listopada 1928.

---

Oceń: Kazimierz Marczewski (podpułkownik)

---