Gwido Kawiński

---

Życiorys

Gwidon Kawiński urodził się 20 lutego 1891 roku w Tarnowie, w rodzinie Grzegorza. Był on oficerem c.k. armii. W ramach uczestnictwa w III roczniku Akademii Wojskowej awansował na porucznika z datą starszeństwa 1 września 1911 roku. W 1913 roku pełnił służbę w c.k. 40 pułku piechoty w Rzeszowie.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, zdecydował się na wstąpienie do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany jako kapitan. W czasie wojny polsko-ukraińskiej dowodził II batalionem pułku piechoty Ziemi Rzeszowskiej, który brał udział w walkach w Przemyślu, zdobywając m.in. fort Grochowce. Jako kapitan został także szefem Oddziału I dowództwa Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego. Wkrótce mianowano go na majora piechoty, a następnie na podpułkownika.

2 listopada 1923 roku Gwidon został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacz III Kursu Doszkolenia. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko szefa sztabu. 1 grudnia 1924 roku otrzymał awans na podpułkownika z datą starszeństwa z 15 sierpnia 1924 roku, zajmując 90. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

25 października 1926 roku przeniesiono go do 19 pułku piechoty na stanowisko dowódcy II batalionu. Piątego maja 1927 roku zajął urząd dowódcy 1 batalionu strzelców w Chojnicach, a 6 lipca 1929 roku dowodził 72 pułkiem piechoty w Radomiu, gdzie jednocześnie pełnił rolę komendanta garnizonu. W tym okresie angażował się w działalność w Polskim Czerwonym Krzyżu.

10 grudnia 1931 roku Gwidon Kawiński został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem od 1 stycznia 1932 roku, zajmując 2. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu od października 1935 roku aż do 1939 roku.

W czasie II wojny światowej w 1939 roku uczestniczył w kampanii wrześniowej, towarzysząc macierzystej 27 Dywizji Piechoty. Brał udział w bitwie pod Płockiem oraz w walkach pod Łąckiem i Dobrzykowem. Po wybuchu II wojny światowej, zaangażował się w życie konspiracyjne, wstępując do Związku Walki Zbrojnej, a od 1942 roku do Armii Krajowej. Od 1941 do 1943 lub połowy 1944 roku był Inspektorem Komendy Głównej ZWZ-AK, używając w tym czasie pseudonimów: „Czesław”, „Rudolf”, „Wujek”. W swych obowiązkach wizytował Okręg Lwów AK.

W lipcu 1944 roku Kawiński objął dowództwo 7 Dywizji Piechoty AK „Orzeł”, sformowanej przez Inspektorat Częstochowa AK (Okręg AK Radom-Kielce), która brała udział w akcji „Burza”. Juliusz Nowina-Sokolnicki, samozwańczy Prezydent Wolnej Polski na Wychodźstwie (1972–1990), 20 lutego 1978 roku pośmiertnie mianował Gwidona Kawińskiego do stopnia generała brygady z datą starszeństwa od 1 stycznia 1945 roku.

Zmarł 23 lipca 1962 roku w Rzeszowie, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu komunalnym Pobitno w Rzeszowie (sektor XXVIII-15-4).

Ordery i odznaczenia

Gwido Kawiński, jako wybitna postać, otrzymał wiele prestiżowych odznaczeń, które potwierdzają jego zasługi oraz wkład w historię kraju.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 11 listopada 1937 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 19 marca 1931 roku,
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913, przyznany przez Austro-Węgrzy.

---

Oceń: Gwido Kawiński

---