Wacław Dąbrowski, urodzony 14 kwietnia 1899 roku w Tarnowie, to postać o znaczącym dorobku w historii polskiego wojska. Jego życie i służba wojskowa zakończyły się tragicznie 9 czerwca 1920 roku, kiedy to zginął w pobliżu Wernyhorodki.
W trakcie swojej kariery Dąbrowski pełnił służbę w armii rosyjskiej, a następnie w Wojsku Polskim na Wschodzie. Jako oficer kawalerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, zasłużył się nie tylko swoją odwagą, ale także zaangażowaniem w obronę kraju.
Wśród licznych wyróżnień, które otrzymał, należy podkreślić, że był kawalerem Orderu Virtuti Militari, co stanowi nie tylko odznaczenie, ale także symbol odwagi i poświęcenia w obliczu niebezpieczeństw, jakie towarzyszyły mu podczas jego służby.
Życiorys
Wacław Dąbrowski przyszedł na świat w Tarnowie, w rodzinie Kazimierza oraz Michaliny z Kukiełów. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie, w listopadzie 1917 roku, złożył przysięgę wojskową, wstępując do I Korpusu Polskiego, który był dowodzony przez generała Józefa Dowbor-Muśnickiego. W tej jednostce brał udział w walkach z bolszewikami, uczestnicząc w bitwach, które miały miejsce pod Starokonstynatynowem, Krasiłowem, Tywrowem oraz Gniewaniem. Po likwidacji korpusu osiedlił się w Kijowie, gdzie kontynuował swoje życie wojskowe.
W październiku 1918 roku dołączył do nowo powstałego Wojska Polskiego, otrzymując przydział do 1 pułku Ułanów Krechowieckich. Od lutego 1919 roku brał udział w walkach na froncie litewsko-białoruskim. W czerwcu 1919 roku został przyjęty do Szkoły Oficerów Jazdy w Starej Wsi, gdzie rozwijał swoje umiejętności wojskowe.
W styczniu 1920 roku został awansowany na podporucznika i przydzielony do 14 pułku Ułanów Jazłowieckich. W jednostce tej uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, wykazując się odwagą i determinacją. W czerwcu 1920 roku, podczas walk w rejonie wsi Wernyhorodka, dowodził plutonem karabinów maszynowych, który skutecznie powstrzymywał atak massive sił wroga. Dzięki jego działaniom udało się wycofać własne oddziały w obliczu zagrożenia.
Niestety, Wacław Dąbrowski odniósł poważne rany i zmarł następnego dnia. W uznaniu jego heroicznych czynów, pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co stanowi znak najwyższego uznania dla jego odwagi i poświęcenia w służbie dla ojczyzny.
Przypisy
- Czaykowski 1928 ↓, s. 28, wg autora poległ w walce o sąsiednią wieś Wierbołozy (Werbołozy).
- a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 31.
- Lista strat 1934 ↓, s. 137, tu podano, że zmarł z ran 08.06.1920 r. w szpitalu polowym nr 208.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Stanisław Ignacy Sowiźrał | Józef Bem | Tadeusz Klimecki | Jan Schaitter | Jerzy Koziołkowski | Aureli Serda-Teodorski | Józefat Janowski | Tadeusz Machalski (1881–1943) | Gwido Kawiński | Józef Szerwiński | Emil Prochaska | Franciszek Iwański | Józef Pecka | Władysław Sak | Franciszek Latinik | Kazimierz Kosiba | Jan Kolanowski | Władysław Mróz (generał) | Tadeusz Kuziora | Józef Mikulski (kapitan)Oceń: Wacław Dąbrowski (oficer)